Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013

ΚΑΛΟΙ ΑΓΩΝΕΣ

Είναι μια ιστορία πολύ ιδιωτική πια. Σηκώνεις ατομικά την ευθύνη -αν το δεις ως ευθύνη- και το βάρος -αν αντέχεις το βάρος αυτής της επιλογής. Η παλιά οργή φουντώνει το φθινόπωρο, κάθε φθινόπωρο, όταν όλα -ή ορθότερα κάποια- επιστρέφουν ηλιοκαμένα και χαλαρά στον τόπο του εγκλήματος και ως αδικοχαμένο θύμα -γιατί μιλάμε για τη δική σου δολοφονία- αντικρίζεις τους τοίχους του σπιτιού σου και σφραγίζεις όραση και ακοή γιατί δε θέλεις να δεις ούτε ν’ ακούσεις το έξω, πολύ περισσότερο το μέσα σου, επιστρέφεις στη δουλειά σου, αν έχεις δουλειά, η οποία κατά πάσα πιθανότητα σε διάλεξε, δεν τη διάλεξες, -στην Ελλάδα ζούμε- αν και ορισμένοι νιώθουν ευλογημένοι, συμπεριλαμβάνω τον εαυτό μου, νομίζω και όποιους ανήκουν στην πολύπαθη εκπαιδευτική κοινότητα, όσα δυσεπίλυτα προβλήματα κι αν υπάρχουν- αρχίζεις να τρέχεις σε ρυθμούς εξοντωτικούς, τα χρήματα δε φτάνουν πια ούτε για τα στοιχειώδη, με την οικογένεια τους συγγενείς και τους φίλους απλά συμβιώνεις αλλά δε μοιράζεσαι, λες στον εαυτό σου ότι για όλα φταίει αυτή η αναθεματισμένη κρίση, πρέπει να αντιδράσεις, να βγεις στο δρόμο, να συμπορευθείς με τους άλλους, να διεκδικήσεις.
Αλλά για να διεκδικήσεις με/για τους άλλους πρέπει να διεκδικήσεις πρώτα απ’ τον εαυτό σου. Να έχεις ξεκαθαρίσει μέσα σου ότι το πρώτο βήμα για τον πολιτισμό και την εξέλιξη είναι μια προσωπική στάση ζωής -ένας τρόπος για να βλέπεις και να χειρίζεσαι τα πράγματα, λέγοντας ένα γενναίο «όχι» στην ευτέλεια και την αναξιοπρέπεια- έξω από κοντόφθαλμους συνδικαλισμούς, φατρίες, καθοδηγήσεις.
Έντιμα και συνειδητοποιημένα, όσο έντιμος και συνειδητοποιημένος είναι κάποιος στις διαπροσωπικές του σχέσεις και στο χώρο εργασίας του.
Και επειδή έχει και πιο κάτω από δω έχουμε καθήκον να βγούμε απ’ το τέλμα.
Με σύνεση και αλληλεγγύη.
Καλοί αγώνες…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου