ΜΕ ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ ΤΟΥ ΕΝΤΓΚΑΡ

Με το Κοράκι του Έντγκαρ ν’ αφήνει μια αυλακιά στη σκέψη μου  έγερνα σε προσκέφαλα καταραμένων

Τόσες εποχές στην κόλαση μόνη

Παραπλέοντας στο μεθυσμένο καράβι του κακοτράχαλου Αρθούρου

Ποτέ δεν κατάφερα να σταθώ ακίνητη, δε γεννήθηκα  δέντρο του Έζρα
Αν είχα ρίζες θ’ απλώνονταν σε περιτύλιγμα αδέξιων  στιγμών 

Γι’ αυτό ποτέ δεν πίστεψα  ότι οι άνθρωποι είναι δάση

Κι ας περπατούσα  χρόνια κάτω από καχεκτικές σκιές κλαδιών

Λίγες φορές συνάντησα τη γενναιοδωρία σε πλατύφυλλες χειρονομίες

Έγινα ταξιδευτής για χρόνια στην ανεπάρκεια του έρωτα

Βάρυνε από τότε ο κόσμος μέσα μου, παραπατώντας έχανε το βήμα του, ενώ
δυστυχισμένος ο Τσαρλς Πιερ έγραφε γι’ αυτούς που φεύγαν για να φύγουν

Όχι, δεν έμαθα που πάει αυτός ο κόσμος κι ας ερχόταν με πατρογονική γνώση.