Συνυπάρχει με τις αποκρουστικές απώλειες των άλλων ημερών.
Συμμαζεύω τα ασυμμάζευτα των σκέψεων, των ερωτημάτων, των διαβασμάτων που απαιτούν επιμονή και προσήλωση, τουστέστιν αυτοπειθαρχία, παράλληλα με διεκπεραιώσεις νοικοκυριού.
Κι επειδή η καλή νοικοκυρά είναι δούλα και κυρά, ξεπετάω όσο καλύτερα και συντομότερα μπορώ τη δούλα και στοχεύω στην κυρά.
Ενημερώνομαι, ενημερώνομαι, ενημερώνομαι:
Ο πορτοκαλί (αλλά όχι βιταμινούχος για την προάσπιση της υγείας του πλανήτη, το εκ διαμέτρου αντίθετο) νέος πλανητάρχης, Οne man show (και τι show!), o θάνατος του L. Cohen που έφυγε πλήρης ημερών, όχι ηλικιακά αλλά συνειδησιακά, με τις αποσκευές του -που μοιράστηκε το περιεχόμενό τους μαζί μας τόσα χρόνια- γεμάτες από ποίηση, μοναχικότητα και λυρισμό και πνευματικότητα…
Συνέβησαν κι άλλα, αλλά στέκομαι σ’ αυτά τα δυο γεγονότα ως περισσότερο εμφανή ενός κόσμου (ο κόσμος είναι κόσμημα έλεγε κάποτε μια συχωρεμένη θεια μου), που αλλάζει και που κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν θα προλάβει να σωθεί ή θα συνεχίσει το στροβιλισμό του σε καταστροφικές ανακυκλώσεις γεγονότων που κάπως, κάποτε τα 'χουμε ξαναζήσει.
Κι ίσως στην τέχνη να μην υπάρχει παρθενογένεση, όπως έλεγε ο Σεφέρης, αλλά θα υπάρξει άραγε ποτέ στην ιστορία;
Θα βγει κάτι νέο, αθώο (κατά το μέτρο του δυνατού) και ετοιμοπόλεμο για να γυρίσει αλλιώς την τροχιά της πορείας του κόσμου;
Κι αυτό το συναχωμένο φως της Κυριακής θα γίνει γρίπη ή θα ιαθεί πλήρως;
Μου λείπει πάντως αφάνταστα το άλλο, εκείνο το απολλώνιο του Αιγαίου που έλουζε το μπαλκόνι μου κάποτε…
Για να συγκεντρωθώ και να βάλω τάξη στα δικά μου ανήλιαγα υπόγεια..
S.
