[ΠIO ΛΙΓΟΣ] Του Σταύρου Σταυρόπουλου

ΜΑΤΙΑ κενά, νεκρών ψαριών. Σαν κι αυτά που κρέμονται στις ταβέρνες. Άδεια από αίμα, θολά. Το πρόσωπό σου έχει το ίδιο χρώμα με τη βότκα. Σχεδόν κίτρινο. Σακατεμένη ώχρα, στυμμένο πορτοκαλί. Μυρίζει λεμόνι. Κι είναι τόσα πολλά πρόσωπα μαζί. Κρυμμένα το ένα μέσα στο άλλο, σαν τις ρώσικες κούκλες. Δεν ξέρεις ποτέ ποιό αντικρίζεις. Νομίζω πως ο χυμός του λεμονιού έπεσε ταυτόχρονα στο πρόσωπό σου και στο ποτήρι μου.

Υπάρχει φως. Που υπόσχεται να ντυθεί σκοτάδι. Αγωνίζομαι να βελτιώσω τα χρώματα. Αναρωτιέμαι ποιο απ’ όλα υπήρξε αληθινό.
Πάντα υπάρχει κάτι ανάμεσα σε σένα και τους άλλους. Μια σήτα, ένα παραβάν. Ένα δίχτυ. Ποτέ δεν μπορείς να φτάσεις απευθείας στον άλλον. Περνάς εμπόδια. Λίμνες στα στήπλ. Το τέρμα είναι ο καθρέφτης. Αν σπάσει, έσπασες. Ξαναγυρνάς στον εαυτό σου. Κάθε φορά πιο λίγος. Πιο πρώην. Βρέχει. Έχω κολλήσει το πρόσωπό μου σε ένα τζάμι. Ο κόσμος που περνάει απ’ έξω είναι θαμπός. Και από μέσα όμως, θαμπός είναι. Όπως και να τον δεις, θαμπός είναι. Όσο μεγαλώνεις, μικραίνεις. Αγαπάς για να ξαναζήσεις την παιδική σου ηλικία και αυτό σε γερνάει περισσότερο. Τα μάτια θαμπώνουν, αντί να θαμπώνονται.
Γιατί όταν δείχνεις αδυναμία ο άλλος τη χρησιμοποιεί ως δική του δύναμη; Μια Μερσεντές Μπενζ αγκομαχάει πίσω μου, στο κασετόφωνο η Joplin φτερνίζεται. Σε λίγο θα αρχίσει να βήχει. Ο δρόμος για το Λεωνίδιο περνάει απ’ τον Τυρό και είναι φιδωτός. Οι στροφές μοιάζουν με τεντωμένα τόξα. Στο βουνό ψηλά, έχουν φυτρώσει σπίτια. Λες και τα φύτεψε κάποιος στις πλαγιές του για να το προστατεύουν. Ο ουρανός βαρύς, σαν περισπωμένη. Είναι το καπέλο τους. Στην πλατεία του χωριού με περιμένει ο Ουράνης, πεθαμένος απ’ το 53. Έχω αργήσει 56 χρόνια, δείχνει απογοητευμένος. Η γραβάτα του είναι σκονισμένη. Το βλέμμα του, ραγισμένο. Γυρίζω όλα τα ρολόγια πίσω. Υπάρχει περισσότερο μέλλον στο παρελθόν, παρά στο παρόν. Φοβάμαι ότι στο μέλλον δεν θα υπάρχει καθόλου μέλλον. Με ρωτάει: «Θὲ νἄρθει τάχα μιὰν ἡμέρα, σὰν ἀπὸ τόπους μακρινοὺς, ἡ Ἄνοιξη ποὺ λαχταρᾶμε; Καὶ θὰ μᾶς εὕρει ζωντανούς;» (1). Δεν ξέρω τι να του απαντήσω, είναι πεθαμένος. Όπως εσύ.
Όπως όλοι.
(1) Κώστας Ουράνης, Κατοχή

ΠΗΓΗ: http://bibliotheque.gr/

ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ

Πάει κι αυτό. Τέλειωσαν τα πανηγύρια, σκουπίσαμε τα μάτια και τις μύτες απ’ τον

κλαυσίγελο, διαλύθηκαν κι οι αφροί στο Σύνταγμα και περιμένουμε τις επόμενες μέρες με την ίδια διάθεση, τα ίδια προβλήματα, στο ίδιο κουρελιασμένο τοπίο ζωής.

Απογοήτευση; Κάθε άλλο. Έχουμε προχωρήσει παραπέρα. Απλή και καθαρή συνειδητοποίηση. Συνειδητοποίηση ότι είμαστε μια χώρα, ένα έθνος, ένας λαός σε πλήρη σύγχυση, -τι διαφορετικό μπορεί να ισχυριστεί κανείς από τα αποτελέσματα της κάλπης;- μπερδεμένοι και χαμένοι σ’ ένα λαβύρινθο εκ διαμέτρου αντίθετων πολιτικών ιδεολογιών και κομματικών κατευθύνσεων, θεωρώντας ότι η λύτρωσή μας απ’ τους βαρβάρους -ο καθένας προσαρμόζει τη λέξη και το περιεχόμενό της σε διαφορετικές μονάδες και ομάδες- θα έρθει από έναν αχανή ορίζοντα που οι κατευθύνσεις του κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί πού οδηγούν.

Τα πάντα είναι ανοιχτά προς τα πάντα κι όλα μαύρα κι άραχνα. Μικρές αλλά άσβηστες εστίες φωτός μπορείς ίσως να δεις εκεί που οι άνθρωποι εξακολουθούν να χαμογελούν γιατί έχουν ξεκάθαρα μέσα τους τις νίκες, τις ήττες και κυρίως τα όνειρα και τους στόχους τους, εκεί που τα μάτια εκπέμπουν την καθαρότητα του νου και της ψυχής, χωρίς περιττά λόγια, ίσως και χωρίς καθόλου λόγια αλλά με περίσκεψη και συνεχή δράση. Κάποιοι, λίγοι ως συνήθως, σηκώνουν το βάρος των περισσότερων.

Έξω από τον κομματικό στίβο, υπόγεια και αθόρυβα, κάνουν καλύτερη τη ζωή μας.

Αλλά δε θα καταφέρουμε ποτέ να τους το ανταποδώσουμε γιατί η λέξη ανταπόδοση είναι άγνωστη γι’ αυτούς… Κοίταξε στο σπίτι, στη γειτονιά, στους φίλους σου ή απέναντί σου στο δρόμο, κάποιος απ’ αυτούς μπορεί να περνά αλλά για να τον δεις πρέπει να μάθεις πρώτα να κοιτάς…

Όχι, αυτή η ανάρτηση δεν αφορά τις εκλογές -δηλώνω πλήρη άγνοια για το θέμα- αλλά τις επιλογές. Απλά και αυθόρμητα…

Stavronia

ΤΑ ΚΟΥΚΙΑ

Η σοδειά φέτος ήταν χάλια                        

Κάτι τα πρώιμα κρύα του χειμώνα
Κάτι οι αναπάντεχες ζέστες της άνοιξης
Για το καλοκαίρι ούτε λόγος
Ποιος να νoιαστεί να τα ποτίσει;
Λείπαμε όλοι σε διακοπές διαρκείας
Ακόμα λείπουμε κι ας γύρισε χαρτί η εποχή
Ξεθύμανε ο σπόρος απ’ την κακοδαιμονία
Γέμισε ακρίδες και αγριόχορτα
Που ολοένα πλήθαιναν ώσπου μας έπνιξαν
Τώρα οι ρήτορες δεν πείθουν κανένα
Όταν μιλάνε για μετρημένα κουκιά
Μόνο πάνω στο στέρφο χώμα
Ανάμεσα σε πέτρες και ζιζάνια
Αγορεύουν δημαγωγοί και αγρίμια
Υποθηκεύοντας το μέλλον μας
Στο μέλλον τους

Stavronia

ΕΠΑΝΑΣΥΝΔΕΣΗ

Θα είχα πιθανόν να πω πολλά. Υπάρχει μια εσωτερική πολυλογία, μάλλον πολλές διαφορετικές μορφές μονολόγου. Η επικοινωνία μου όμως δια μέσου καλωδίων ήταν αδύνατη. Κάποτε μπλοκάρει και αυτοαναιρείται ακόμα και η πιο προηγμένη τεχνολογία.
Αυτή που δόλια εφηύρε τον τρόπο να μας παγιδεύσει εσαεί,
παγιδεύεται στα δίχτυα που μας έστησε.
Μόλις επανασυνδέθηκα και κατάλαβα - τόσες μέρες, απ' την περασμένη Κυριακή σχεδόν, κλεισμένη έξω απ' τις πόρτες του κυβερνοχώρου- την εξάρτησή μου απ' αυτόν.
Επανασύνδεση ή συνεδρία άραγε;

Stavronia

ΝΥΧΤΑ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ

Κατεβαίνω τα πέτρινα σκαλιά που οδηγούν στην πόρτα μου. Καμέλιες, αγιόκλημα και

νυχτολούλουδο. Αδιαφιλονίκητοι συμπρωταγωνιστές μαζί με την υπόλοιπη ανώνυμη πρασινάδα. Η μικρή Εδέμ της αυλής μου. Ίσως κάποτε μια ταλαντούχα συγγραφικά μύτη γράψει την ιστορία μιας τέτοιας αυλής. Το Άρωμα 2 θα κάνει τον Ζίσκιντ να χλωμιάσει. Ευσεβείς ή ασεβείς πόθοι μιας φαντασιόπληκτης.
Υπερδιέγερση αισθήσεων μιας σχεδόν ηλικιωμένης, καλοστεκούμενης κυρίας. Η άνοιξη δεν κάνει διακρίσεις. Ευτυχώς…
Ελάχιστα δευτερόλεπτα μέχρι να μπει το κλειδί στην κλειδαριά. Παντελής απουσία ανθρώπινων φωνών. Οι γείτονες λείπουν.
Είμαι το sui generis αυτού του μικροσκοπικού πλανήτη, η τελευταία επιζήσασα κι έχω μια αλλόκοτη αίσθηση ότι έχουν ισοπεδωθεί τα πάντα εκτός απ’ αυτό τον τυχερό κήπο.
Μια νυχτοπεταλούδα γελάει κάνοντας κύκλους γύρω απ’ τη φανάρι της εξώπορτας. Κάποιος πρέπει να της πει ότι ο Φαέθων ήταν ένας άλλος Ίκαρος. Αλλά για ποιο λόγο;

Έχει τόσα πολλά ν' ανακαλύψει ως το πρωί!

Stavronia

ΣΑΡΚΟΦΑΓΟ ΦΩΣ

Σαρκοφάγο φως φεγγαριού                                     

Για το θέρος των σωμάτων
Απ' το δρεπάνι του νόστου
Ύστερα αλώνι το σκοτάδι
Θα ξεδιαλύνει τα γεννήματα
Τον κόκκο απ' το στάχυ
Την αστραπή απ' το έρεβος
Το κρασί απ' το δάκρυ

Stavronia

ΣΚΕΨΕΙΣ EN ΟΨΕΙ ΕΚΛΟΓΩΝ

Εδώ είμαστε λίγο πιο απόμακρα. Αν μη τι άλλο γλιτώνουμε κάπως απ’ την προεκλογική

βία της αφίσας, κοιτάζοντας προς τη θάλασσα και την απόψυξη των υποσχέσεων.
Όχι ότι τα πάθη είναι αποδυναμωμένα. Το αντίθετο, αν λάβεις υπόψιν σου το έντονα τοπικιστικό στοιχείο που είναι εγγεγραμμένο από αρχαιοτάτων χρόνων στο αίμα των κατοίκων της περιφέρειας, όπου κι αν βρίσκεται αυτή, σε συνύπαρξη με το γεγονός ότι δε γνωριζόμαστε απλώς, αλλά παραγνωριζόμαστε. Για την ακρίβεια πέφτουμε ο ένας πάνω στον άλλον καθημερινά θέλοντας και μη. Πότε ολόκληρες καλημέρες, πότε μισές μέσ’ απ’ τα δόντια, πότε τίποτα. Συμβαίνουν αυτά.
Τις τελευταίες μέρες λίγο πριν την ανάμετρηση των αναρίθμητων -σε σχέση με παλιότερα- υποψηφίων Μαυρογιαλούρηδων για τη σωτηρία εαυτών -κυρίως- και αλλήλων -της ίδιας φατρίας- μπορείς να σταθείς και να παρατηρήσεις τις εκφράσεις στα πρόσωπα που συναντάς καθ’ οδόν, να γίνεις ωτακουστής, -αυτονόητη η σημασία αυτής της λέξης αφού με τα αυτιά ακούμε αλλά είχε αρχικά μια διαφορετική σημασία, όχι απλά ακούω αλλά ακούω πολύ καλά, ώσπου σήμερα να ερμηνεύεται κρυφακούω- να συζητήσεις τα τεκταινόμενα με τους βέβαιους και τους αβέβαιους ψηφοφόρους ή να αποστασιοποιηθείς πλήρως, διατηρώντας τουλάχιστον τη μυστικότητα της επιλογής σου. Δεν υπάρχουν συνταγές αν και τελικά φοβάμαι ότι όλοι το ίδιο ξαναζεσταμένο φαΐ θα φάμε αφού περάσουν οι δυο επόμενες Κυριακές.
Κι αφού η ατομική ευθύνη αυτής της ιστορίας δεν είναι συνάγωγο κομματικού δρόμου αλλά απόρροια πολιτικής σκέψης και πράξης -κάτι που έχουμε μπερδέψει ή ξεχάσει- ας αποφασίσουμε προς τα πού θα πάμε. Σώζοντας πρώτα τον εαυτό μας -δηλαδή την ψυχή μας- μήπως σώσουμε κι από σπόντα κανέναν άλλο;

Stavronia

Η Μητέρα Μου Στην Εκκλησία /Του Νικηφόρου Βρεττάκου

Άλλαξε τη μπόλια* της η μητέρα μου κι ετοιμάστηκε να πάει στην εκκλησία.

Καθαρή σαν αστέρι, παρόλα τα μαύρα της, κατεβαίνει τα πέτρινα σκαλοπάτια

 κοιτάζοντας την ευγένεια του ήλιου 

και τις άσπρες πορτοκαλιές. 

Δεν ξέρει η μητέρα μου τι είναι ο ήλιος. 

Τον φαντάζεται αγάπη που ανατέλλει στον ουρανό — δεν ξέρει η μητέρα μου.

 

Δεν ξέρει αν ήτανε Σάββατο χτες,

δεν ξέρει αν αύριο είναι Δευτέρα.

Ωστόσο τις μέρες τις γνωρίζει καλά.

Η Κυριακή μυρίζει βασιλικό 

κι η φωνή της καμπάνας είναι γλυκιά.

Δεν ξέρει πώς γίνεται.

Γύρω της όλα φαίνονται φρέσκα, 

δείχνουν αλλιώς.

ΠΗΓΗ:  bibliotheque

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΑΣΗ

Κάτι εγκλωβισμένο φτερουγίζει

Πουλί με ορθάνοιχτη πόρτα κλουβιού

Μια μέσα μια έξω
Πουθενά
Σαν τη διάθεση όταν κρέμεται
Από τις χειρολαβές της στιγμής
Εξουθένωση από
Απότομα φρεναρίσματα
Διάφανοι τρακάρουμε
Πάνω στους άλλους
Περνάμε ενδιάμεσα
Δεν τους νιώθουμε
Δε μας νιώθουν
Μετωπική με τον εαυτό σου
Τότε μόνο ανακαλύπτεις το σώμα σου
Προτελευταία στάση
Δεν θ’ ανέβει κανείς
Εκτός απ’ τη νύχτα
Στην τελευταία
Θα είσαι ο μοναδικός επιβάτης
Αλλά θα ’χεις ξεχάσει
Τον προορισμό σου
Ακόμα κι αν ακούς το φτερούγισμα
Χωρίς να βλέπεις το κλουβί
Άλλο φως δε θ’ ανάψει

Stavronia

Ο ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ/ ΤΑΚΗΣ ΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ

Κοιτάχτε μπήκε στη φωτιά! Είπε ένας απ’ το πλήθος.         

Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα.
Ήταν στ’ αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο
όταν του μιλήσαμε.
Και τώρα καίγεται.
Μα δε φωνάζει βοήθεια.

Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου.
Είμαι από φύση μου φτιαγμένος να παραξενεύομαι.
Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;
Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;

Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι.
Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις μου είπαν.

Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.
Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.

Γινόταν ήλιος.

Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές
άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.

Ο ποιητής μοιράζεται στα δυο.

(ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ Β'  1949-55)

ΑΔΙΑΚΡΙΣΙΕΣ

Με ενοχλεί η έλλειψη διακριτικότητας κυρίως από
ανθρώπους που γνωρίζω ελάχιστα. Η έλλειψη
ταυτόχρονα με επάρκεια ακατάσχετης φλυαρίας επί παντός επιστητού.
 Είναι το πιο εκρηκτικό μείγμα ξενέρωτης και συνάμα επικίνδυνης συμπεριφοράς. Ιδίως όταν καμουφλάρεται κάτω από πλατύ χαμόγελο, περισσή ευγένεια, και δήθεν γνήσιο ενδιαφέρον. Με τρέπει προς άτακτον φυγή γιατί μου θυμίζει σιχαμένο υποψήφιο πολιτικάντη που κολακεύει τους πάντες λίγο πριν τις εκλογές.
Προτιμώ αυτόν που θα με κοιτάξει λοξά από πάνω μέχρι κάτω, κάτι ή τίποτα δε θα καταλάβει από αυτά που είπα, θα μου μιλήσει σα να κάνει αγγαρεία κι ίσως γυρίσει την πλάτη του και φύγει. Διαβάζεται πιο εύκολα αυτή η στάση γιατί κάνει εξ’ αρχής φανερές τις προθέσεις της. Κι ας φαίνεται ο εκάστοτε πολλάκις βαρεμένος ή στρυφνός. Πώς να το κάνουμε, δεν αρέσουμε σε όλους και ευτυχώς!
Άλλες φορές πάλι η αδιακρισία εμφανίζεται χωρίς ίχνος ευγένειας, μάλλον επιθετικά, σα να χρωστάς χάρη στον εισβολέα που έρχεται απ’ το πουθενά να διαταράξει τις παρενθέσεις της γαλήνης σου.
Φαινόμενο σύνηθες, ιδιαίτερα όταν ζεις σε μικρό τόπο και πέφτεις συνεχώς πάνω στους ίδιους ανθρώπους. Κάθεσαι μόνος σου ή με φίλους σε κάποιο τραπεζάκι ενός καφενείου και ξαφνικά έρχεται ο ακάλεστος, στρώνεται στη διπλανή καρέκλα χωρίς να ρωτήσει κι αρχίζει να λέει τα δικά του. Ή εκεί που συζητάς κάτι δικό σου αντιλαμβάνεσαι το τεντωμένο αυτί δίπλα και υποχρεώνεσαι να μιλάς με ψιθύρους ή στη νοηματική.
Το πράγμα γίνεται αφόρητο στην περίπτωση που ο εν λόγω βρίσκεται υπό την επήρεια ελαφράς μέθης ή είναι εντελώς ντίρλα. Εκεί πρέπει να κάνεις διάλογο με το αλκοόλ που ζέχνει από τα ρουθούνια και να επιστρατεύσεις το τελευταίο ίχνος υπομονής και πολιτισμού μέσα σου.
Έχω την αίσθηση ότι αυτή είναι μια κατάσταση η οποία μεσούσης της κρίσης -οικονομικής, πνευματικής, ηθικής, ιδεολογικής, πασίγνωστα πια αυτά- τείνει στις μέρες μας να γίνει εθνική νόσος. Οι τηλεπερσόνες, τα δελτία ειδήσεων, η θέαση και η αποθέωση του τίποτα σε συνδυασμό με την έλλειψη διαβάσματος, την ημιμάθεια και την παραπληροφόρηση έχουν κάνει τη ζωή μας ένα διαρκές big brother.
Τα εν οίκω και τα εν δήμω συνώνυμες έννοιες θα διαβάζουμε κάποτε στα λεξικά του μέλλοντος…

Stavronia

"Αγοραία παιδεία" Του Τάσου Τσακίρογλου (tvxs.gr, 4/5/2014)

«Η ουσία της εκπαίδευσης είναι η διατήρηση και μεταβίβαση του διανοητικού έρωτα για καθετί το ανθρώπινο».

 Μ’ αυτά τα λόγια περιέγραφε το 1996 σε επιστολή του προς την υπουργό Παιδείας της Ισπανίας ο φιλόσοφος Φερνάρντο Σαβατέρ το καθήκον του εκπαιδευτικού συστήματος, σε μια περίοδο που η συντηρητική κυβέρνηση επιχειρούσε μια από τις  γνωστές «μεταρρυθμίσεις». Η διαπίστωση αυτή έχει τη ρίζα της στον Ρωμαίο συγγραφέα Τερέντιο και στο δόγμα ζωής του «Homo sum, humani nihil a me alienum puto», δηλαδή «Είμαι άνθρωπος και τίποτα από τ’ ανθρώπινα δεν μου είναι ξένο».

Του Τάσου Τσακίρογλου

Οι προβληματισμοί αυτοί βέβαια ακούγονται περίπου εξωγήινοι σ’ ένα καθεστώς στο οποίο η κυριαρχία των αγορών έχει αφαιρέσει κάθε βάθος από το περιεχόμενο της εκπαίδευσης και την έχει περιορίσει σε μια διαδικασία μονοδιάστατης μεταφοράς εκείνων των γνώσεων που θα προσαρμόσουν καλύτερα τα παιδιά μας στις «ανάγκες της αγοράς» και στις αξίες της χρησιμοθηρίας και του ανταγωνισμού.
Σε μια περίοδο κατά την οποία, ελέω μνημονίων, οι εκπαιδευτικές δαπάνες ψαλιδίζονται διαρκώς και οι διδάσκοντες αντιμετωπίζονται ως αναγκαίο κακό για τη λειτουργία του σχολείου, η δικομματική Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ, δηλαδή των κομμάτων που έφτιαξαν επί δεκαετίες μια Παιδεία ανάπηρη και προβληματική, έρχεται να μιλήσει πάλι για «αλλαγές». Σε τι συνίστανται; Μα σε εξυπηρέτηση και πάλι ιδιωτικών συμφερόντων, όπως αυτά των ξενοδόχων, στο όνομα των οποίων καθιερώνεται «εβδομάδα ανάπαυλας» τον χειμώνα. Τι άλλο; Στην καθιέρωση αργίας την 30ή Ιανουαρίου, ημέρα των Τριών Ιεραρχών, με εκκλησιασμό και κατήχηση. Έχουμε πει και σε άλλη ευκαιρία ότι η σημερινή κυβερνητική «ποικιλία» συνίσταται σε ακραίες νεοφιλελεύθερες επιλογές στην οικονομία και σε κραυγαλέα συντηρητικές επιλογές στα κοινωνικά ζητήματα.
Τι άλλο ανέφερε ο Σαβατέρ στην επιστολή που μνημονεύσαμε; «Το πιο αξιοσημείωτο αποτέλεσμα της καλής εκπαίδευσης είναι να ανοίγει την όρεξη για περισσότερη εκπαίδευση, για νέα μαθήματα, νέες παραδόσεις. Ο σωστά μορφωμένος γνωρίζει ότι ποτέ δεν είναι πλήρως μορφωμένος, είναι όμως όσο χρειάζεται για να θέλει να είναι περισσότερο». Αυτό βέβαια βρίσκεται στον αντίποδα εκείνου που συμβαίνει σήμερα.
Οι «μεταρρυθμίσεις» των κυβερνήσεων τις τελευταίες δεκαετίες δεν ήταν ουδέτερες. Είχαν στόχευση που σήμερα γίνεται ορατή: η γνώση κατακερματίστηκε και αποσυνδέθηκε από την κοινωνική πραγματικότητα, η κριτική σκέψη ακρωτηριάστηκε συστηματικά, οι αρχές της αυθεντίας και της υποταγής επεκτάθηκαν όσο δεν έπαιρνε στο χώρο του σχολείου, το περιεχόμενο των σπουδών προσαρμόστηκε στην τεχνοκρατία, ενώ ο ανθρωπιστικός τους χαρακτήρας εξοβελίστηκε ως παρωχημένος και αντιπαραγωγικός. Τόσο απλά.
Από την άλλη, η Αριστερά όλα αυτά τα χρόνια δεν μπόρεσε, πέρα από κάποιες συνδικαλιστικού τύπου διεκδικήσεις, να προβάλει ένα άλλο πρότυπο Παιδείας. Δεν μπόρεσε να θέσει υπό αμφισβήτηση τις σχέσεις αυθεντίας, κυριαρχίας και υποταγής μέσα στα σχολεία και να καλλιεργήσει την κριτική σκέψη και το εξεγερσιακό πνεύμα της.
'Ισως εάν ζούσε σήμερα ο Τερέντιος, να διαπίστωνε με απογοήτευση πως «σχεδόν όλα τα ανθρώπινα μου είναι ξένα». Πιθανώς έτσι ήταν πιο κοντά στο πνεύμα της εποχής, στο πνεύμα ενός κόσμου που, κατά τον Μαρξ, «πνίγει τα πάντα στα παγωμένα νερά του εγωιστικού υπολογισμού».

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

AΠΟ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓIΟ : Είμαι στα Χάη μου

ΚΗΠΟΙ

 Μας διασώζουν ακόμα οι κήποι                                                      Οι εναπομείναντες υπαρκτοί 

 Κι οι ανύπαρκτοι

 Οι από μνήμης

 Ισχυρό αφροδισιακό η μυρωδιά  των φυτών.

 Για το μετά  της επόμενης στιγμής ή της ελπίδας

 Αφού το τώρα αποδυναμώνει τις αισθήσεις

 Κυρίως την όσφρηση

 Ξαναμυρίζω το χώμα

 Φοράει ακόμα το άρωμα της τελευταίας βροχής

 Στην πόλη  το  χώμα είναι άοσμο

 Άοσμο χώμα

 Αλλόκοτο ζευγάρι

 Ακυρωμένος γάμος της φύσης

 Επικυρωμένος απ’ το τσιμέντο

 Αφού το χώμα μυρίζει εξίσου θάνατο και ζωή

 Δηλαδή εξοικείωση με τη μόνη αλήθεια

 Όπως τα τριαντάφυλλα με τ’ αγκάθια τους

 Κι ο κόσμος εν τέλει κήπος των αντιθέσεων 

Stavronia

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ/ Γ.ΒΑΡΒΕΡΗΣ

Πρωτομαγιά                                                                     

Νωθρά δικαιώματα
κόκκινα ωράρια δροσερά
και λάγνα συνδικάτα.
Τ' αφεντικά τις απεργίες αμείβουνε
με υπερωρίες
εμείς κεφάτα τις δουλεύουμε                                        
αυτές γεννούν ωάρια νέα
νέα κεφάτα ωράρια εκχωρούμε
μαζί και τους νόμιμους τόκους τους

με υπεραξίες
δωροδοκώντας το έλεος
ζούμε.

ΠΗΓΗ:  read and write