Ευγένεια. Το επίσημο, ανεκτίμητο ένδυμα της ψυχής. Ανίδεο ή όχι από πληθυντικούς, χαιρετούρες, έτσι όπως ορίζει το savoir vivre των καλών τρόπων και η ευθυτενής στάση του σώματος, πηγάζει από το βλέμμα και την καθαρότητα της εκπομπής του. Άγεται και φέρεται ως όχημα όσων αντιλαμβάνονται τις πιο λεπτές αποχρώσεις της ανθρώπινης συμπεριφοράς και της φύσης των πραγμάτων, ανεπιτήδευτο και προσηνές, αμέτοχο συμφερόντων και εγωκεντρικότητας.
Ολότελα διαφορετικού σχήματος μοτίβο από το σκότεινο κι άραχνο τρίγωνο του ναρκισσισμού, του μακιαβελισμού και της ψυχοπάθειας.
Συναντάται ενίοτε σε έναν αμόρφωτο βοσκό, σε έναν μεροκαματιάρη εργάτη ή σε έναν καθηγητή Πανεπιστημίου με μεταπτυχιακά, ντοκτορά και τίτλους. Δεν έχει σημασία η μορφωτική βαθμίδα ούτε οι σπουδές. Ή υπάρχει έμφυτο γιατί έχει αποτυπωθεί ερήμην στο γονιδιακό προφίλ του εκάστοτε ή το αποκτάς γιατί το θεωρείς αναπόσπαστο στοιχείο της προσωπικότητάς σου.
Σπάνιο κι άρα δυσδιάκριτο πλέον στις εποχές που ζούμε. Εκτελεσμένο στα τρία μέτρα αν παρατηρήσουμε τη συμπεριφορά των οδηγών στο δρόμο, τον τρόπο που απευθυνόμαστε στο σερβιτόρο για την παραγγελία μας, στον υπάλληλο όταν προσπαθεί να μας εξυπηρετήσει, στους γονείς μας, στους συντρόφους μας, στα παιδιά μας, στον οποιοδήποτε με τον οποίο τυγχάνει να λογοφέρουμε. Κι εκεί υπάρχει κώδικας δεοντολογίας, όπως παντού. Οφείλει να είναι μέρος της καθημερινότητας. Κι αν δεν είναι κάποιες φορές ας το ακολουθεί μια εγκάρδια και ταπεινή συγγνώμη.
Αλλά εις μάτην.
Ίσως φταίει η καθολική κρίση που βιώνουμε στο πετσί μας τόσα χρόνια για την απώλεια αυτού του πολύτιμου στοιχείου. Ίσως πάλι όχι.
Ο tembora,o mores! λέγεται ότι είπε κάποτε ο Κικέρωνας για την εποχή του, παντρεύοντας την ειρωνεία με το σαρκασμό.
S.
