Τετάρτη 31 Αυγούστου 2016

ΦΤΑΙΕΙ Ο ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Τέλος εποχής. Με όλα τα ανολοκλήρωτα επί τάπητος, θαλασσινού και ευωδιαστού λόγω καλοκαιρίας. Να διεκδικούν μεγαλύτερο επίδομα ενδιαφέροντος απ’ την αφεντιά μας. Ν’ ασχοληθούμε κάποια δεδομένη στιγμή και ει δυνατόν επί του παρόντος, σοβαρά μαζί τους.
Αύγουστε τρελιάρη κι αλλοπρόσαλλε! Ό τι συνετά και φρόνιμα εφαρμόζουν οι άλλοι έντεκα εσύ πολλές φορές το πνίγεις στην ονειρική σου θάλασσα ή το καις στο αντίσκηνο του ήλιου.
Δεν προλαβαίνουμε να γνωρίσουμε τίποτα στον πυρετό τόσων μετακινήσεων.
Ξέρουμε ίσως λίγο απ’ όλα. Όλοι κάτι ξέρουμε ούτως ή άλλως. Αλλά σταματήσαμε εδώ και χρόνια να γνωρίζουμε. Πολύ περισσότερο να μαθαίνουμε. Επομένως η μόνη μας γνώση είναι ότι ξέρουμε πως δε γνωρίζουμε, ξέροντας διαρκώς όλο και περισσότερα. Πουθενά αδιάβαστοι αλλά εντελώς αγράμματοι σ’ ένα άλλο πιο ουσιαστικό σχολείο.
Με τις διακοπές να ενσαρκώνουν μια virtual reality του νου σε real reality, όχι γιατί το όνειρο μεταλλάσσεται ντε και καλά σε πραγματικότητα αλλά γιατί η ακόρεστη πείνα για όλο και περισσότερο οπτικοακουστικό καλοκαιρινό υλικό δεν αποτυπώνει παρά ελάχιστα στην ψυχή.
Να γιατί εντέλει οι περισσότεροι παραπονιόμαστε πως ούτε στις διακοπές ξεκουραζόμαστε.
Κι αφήνουμε μισά πολλά απ’ αυτά που υποσχεθήκαμε να κάνουμε περιμένοντας το ανελέητο χάδι του φωτός. Ένα σκόρπισμα που ψάχνει πάντα τρόπο να συμμαζευτεί απ’ τον αθώο-ένοχο εαυτό μας.
Ευλογία και κατάρα αυτός ο τόπος, γι’ αυτό φταίμε και δε φταίμε κι όλο κάτι μας φταίει μόλις ο Αύγουστος μας κουνήσει το μαντήλι.
Του χρόνου τέτοιες μέρες ο επόμενος απολογισμός…


S.

Δευτέρα 8 Αυγούστου 2016

ΑΠΩΛΕΙΑ /XΑΡΗΣ ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ

Η λέξη αυτή φυσικά πονάει.                                 
Όπως όμως απέδειξε η πραγματικότητα
(ο μέγας ιεροεξεταστής),
ήμουν ο πιο ακατάλληλος άνθρωπος
στην πιο ακατάλληλη στιγμή.
Το παρελθόν σου δεν με περιείχε,
άρα δεν μπορούσε να σε περιέχει το μέλλον μου.
Υπήρξαν ασφαλώς ενδείξεις,
ενοχλητικές καθημερινές υπομνήσεις
(η "ξενότητά" μου όπως έλεγες,
ή η άρνησή μου να αποδεχθώ
την "ένδοξη, αντιστασιακή" σου αφήγηση),
όμως μέσα στον στρόβιλο του πάθους
επιλέξαμε να στρέψουμε αλλού το βλέμμα
- όχι σε όσα μας χώριζαν
(κι αναπόφευκτα θα μας αποξένωναν),
αλλά στα λίγα
(ένας στίχος του Πάουντ,
ένα ψηφιδωτό στη Ραβέννα,
μια ταινία του Αντονιόνι),
που μας έδιναν την ψευδαίσθηση
ότι μπορούμε να συνεχίζουμε
αμέριμνοι τη βαρκάδα μας
στην τεχνητή λιμνούλα
που με τόση φροντίδα - είναι η αλήθεια - φτιάξαμε.
Αλλά πόσες φορές μπορεί να περιστρέφεται κανείς
γύρω από το ίδιο σημείο
όντας επί της ουσίας ακίνητος;

Η λέξη αυτή φυσικά πονάει.
Όμως τι ακριβώς απωλέσαμε αγαπημένη μου;
Ο ένας τον άλλον
ή και οι δυο μας τη δυνατότητα
να δώσουμε στην ιστορία (μας) μια διαφορετική τροπή;
Ας σταματήσει ο θρήνος.
Δεν ωφελεί να πενθεί κανείς
έναν σκοπό που έχει σβήσει,
που είχε σβήσει πιο σωστά
ακόμη κι όταν συνεχίζαμε
(από κεκτημένη αδράνεια)
να τον σιγοτραγουδούμε.
Η μέρα σήμερα φέρνει ένα νέο μήνυμα.
Φωτεινό, γεμάτο καλοκαιρινά χρώματα.
Δέξου το ως δώρο -
ως το τελευταίο, δικό μου δώρο.