Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου 2017

"Νὰ γυρίζεις — αὐτὸ εἶναι τὸ θαῦμα..." 5 ποιήματα του Νίκου Καρούζου

1
Νὰ γυρίζεις -αὐτὸ εἶναι τὸ θαῦμα -
μὲ κουρελιασμένα μάτια
μὲ φλογωμένους κροτάφους ἀπ᾿ τὴν πτώση
νὰ γυρίζεις
στὴν καλὴ πλευρά σου.
Πεσμένος αἰσθάνεσαι
τὴν κόλαση ποὺ εἶναι ἡ αἰτιότητα
τὸ στῆθος ὡσὰν συστατικὸ τοῦ ἀέρα
τὰ βήματα χωρὶς προοπτική.
Κι ὅμως στὴ χειμωνιάτικη γωνία ὁ καστανᾶς
περιβάλλεται ἀπὸ σένα.
Κόψε ἕνα τραγούδι ἀπ᾿ τ᾿ ἄνθη
μὲ δάχτυλα νοσταλγικά.
Νὰ γυρίζεις — αὐτὸ εἶναι τὸ θαῦμα.
2
Θὰ περάσουν ἀποπάνω μας ὅλοι οἱ τροχοὶ
στὸ τέλος
τὰ ἴδια τὰ ὄνειρά μας θὰ μᾶς σώσουν.
Ἀγάπη μεῖνε στὴν καρδιὰ —
αὐτὸς ἂς εἶναι ὁ κανὼν τοῦ τραγουδιοῦ σου.
Μὲ τὴν ἀγάπη
Θὰ σηκώσουμε τὴν ἀπελπισία μας
Ἀπ᾿ τὸ ἀμπάρι τοῦ κορμιοῦ.
Δὲν εἶναι φορτίο γιὰ τὴ χώρα τῶν ἀγγέλων
ἡ ἀπελπισία.
Καὶ προπαντὸς
ἂς μὴν ἀφήσουμε τὴν ἀγάπη
νὰ συνωστίζεται μὲ τόσα αἰσθήματα…
3
Ἅπλωσε ἡ γαλήνη τὰ φτερά της
ὡσὰν ἀλησμόνητος κύκνος ὀνείρου
σ᾿ αὐτὰ τὰ ἔρημα νερά.
Κάτι νιώθω σήμερα
βλέποντας τὰ πουλιά.
4
Ἡ ἀγωνία μου ὑψώνεται,
ὡς τὰ ἐδελβάις ἄνθη.
5
Τὰ ὄνειρα βλαστοὶ στὸ στῆθος
κλήματα μέσ᾿ στὴν καρδιὰ
διαγώνια ἐκδικοῦνται τὸ χῶμα
σκοτώνοντας ἐμᾶς.

Νίκος Καρούζος

ΠΗΓΗ:http://eimaistahaimou.blogspot.gr/

Δευτέρα 18 Σεπτεμβρίου 2017

θεωρία και πράξη/ Γεωργία Δεληγιαννοπούλου

Αίμα τα λόγια                                                                            
Πώς να σβηστούν
Κι οι χειρονομίες αφήνουν ουλές
Τρίμματα γομολάστιχας 
κι ας γίνουν τα καθέκαστα
Η Αλκυόνα πέθανε η Αλκυόνα πάει
Το πεινασμένο σκότος που μας κυνηγά
δε θα λουφάξει 
Οσφραίνεται θυμό και μίση
Χαίνουσες πληγές
Δεν μας αγκάλιασε ο καιρός ποιος ξέρει
Η εμείς δεν του ανοίξαμε αγκαλιά
Η Αλκυόνα πέθανε η Αλκυόνα πάει
Με τα δικά μας χέρια εννοώ 
όχι των άλλων 

Μονιάζουμε, αγάπη μου, μόνοι εντέλει
Σε ασυγχώρητο λυκόφως

Γεωργία Δεληγιαννοπούλου

Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου 2017

ΟΙΝΟΠΟΣΙΑ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΩΝ

Στην οινοποσία των ψευδαισθήσεων 'Αλλη μια ψευδαίσθηση
Να πιούμε ένα κρασί λες
Mε την ίδια διαβρωμένη φωνή
Που αποδομεί χρόνια τα πράγματα
Κι αφήνει ό, τι ζήσαμε ανέπαφο
Φιλιά σε δευτερόλεπτα λήξης
Κράμα μεθυσμένων χνώτων
Πριν την αναπόφευκτη 
Σκουριά της μνήμης
Που μου επέβαλες θέλοντας και μη
Ξίνισε κι αυτό το κρασί σου
Πυρπολεί το στόμα μου
Αλλά δεν καίγομαι πια
Έσβησα την επιθυμία με το νερό
Της απόστασης

S.

Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου 2017

ΠΡΟΤΙΜΗΣΗ

Ο χάρτης του φθινοπώρου 
ξεδιπλώνεται στο νου μου
Αμ έπος αμ έργον
Κατά τας σχολικάς γραφάς
Αγιασμός επανάληψης:
Πλύσιμο κουρτινών
Τακτοποίηση υλικού


Εναπόθεση βιβλίων
Ανά θρανίο το ερώτημα

Καραδοκεί τυχόν υποψία παιχνιδιού
Ενώ στην αυλή μονιμότητα
Επιλεκτικής αμνησίας
Χαλάει τον κόσμο

Η σοφή κουκουβάγια ξέρει
Αλλά προτιμά να ονειροπολεί
Να γίνεται  taboula raza
Για να γράφουν πάνω της
Άγουρα, τρεμάμενα μολύβια


S.

Δευτέρα 4 Σεπτεμβρίου 2017

ΑΡΟΚΑΡΙΑ


Απ’ το ψηλότερο κλαδί της αροκάριας
Εξάντλησα τη θέα του μπαλκονιού
Μια πτώση απονενοημένου φθινοπώρου
Θα θύμιζε τουλάχιστον σωφροσύνη
Προσαρμογή στο είθισται της αλλαγής
Δικαίωση των χρυσανθέμων

Όχι, δε θα’ ρθω να σε δω ξανά

Σε δειλινό απολογητικής βροχής  
Εκείνη η  χαραγματιά στο μάγουλό σου
Γέμισε  άβυσσο για τα φεγγάρια
Και τα καλοκαίρια που εσκεμμένα 
Αποσιώπησες

S.


Παρασκευή 1 Σεπτεμβρίου 2017

Κική Δημουλά, «Βροχή επιστροφής»

Εγώ, όταν θα μεγαλώσω 
θα γίνω Σεπτέμβρης, έλεγε ο Αύγουστος 
Έβρεξε δω λιγάκι. 
Δοκιμαστικά, σαν έλεγχος 
αν λειτουργούν καλά οι πτώσεις. 
Όπως χτυπάνε κάθε τόσο 
ξαφνικά οι σειρήνες,δοκιμαστικά, 
αν λειτουργεί καλά ο τρόμος του πολέμου. 
Ελάχιστη βροχή, 
ίσα που την πλατάγισε στο στόμα του 
το χώμα τη σταγόνα 
–καθώς δοκιμαστής κρασιών–, 
μόλις που πρόλαβε η υγρόεσσα ευωδιά
παραπονιάρα να τριφτεί πάνω στα περιβόλια.
Δέναν οι παραθεριστές 
στις σχάρες των αυτοκινήτων την Αθήνα, 
μαρσάραν τις βαλίτσες τους και φεύγαν. 
Πεθαίναν απ’ τη ζήλια τους τα σπίτια 
κοιτώντας τα τροχόσπιτα 
στην Εθνική Οδό του Σεπτεμβρίου. 
Απ’ τ’ ανοιχτά παραθυράκια τους, 
μικρά όσο ένα σάντουιτς ματιάς, 
κουρτινάκια φτερακίζαν κατά έξω, 
νάιλον γλάροι εμπριμέ, δεμένοι. 
Λοξά στημένη νανούριζε τα τέλια της 
μια κιθάρα ηλιοκαμένη. 
Ευτυχώς βελτιώθηκε 
το βιοτικό επίπεδο της βάρκας. 
Γίνανε βάρκες κατοικίδιες
 – αστυφιλία των σκαριών. 
Αστραφτερές, εξωλέμβιες, 
πάνω στα τρέιλερ κουρνιασμένες, 
ακολουθούν τ’ αφεντικά τους, 
σκυλάκια ράτσας
χωρίς καθόλου τρίχωμα θαλάσσης. 
Γαύροι πηδάνε κατά πάνω, 
μια τελευταία ασημένια περιέργεια. 
Κάτι θα την πονέσει απόψε τη βραδιά 
γι’ αυτό το προς το τέλος. 
Αν έχει ξαστεριά 
θα πιει κάποιο παυσίπονο αστέρι. 
Εγώ θα μείνω ακόμα λίγο. 
Μήπως και ξαναβρέξει. 
Να σε ξεπλύνω λίγο. 
Είσαι μες στην αλμύρα και τ’ αλάτια 
από τότε που ήμουνα θάλασσα.   

(Από τη συλλογή «Το τελευταίο σώμα μου», εκδ. Κείμενα, 1981. Συγκεντρωτικός τόμος «Κική Δημουλά, Ποιήματα», εκδ. Ίκαρος, 1998)

Πηγή : http://www.andro.gr/empneusi/poems-end-of-summer/