Κάποια στιγμή θα γινόταν κι αυτό. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο (ή τρόμο) είχαν οδηγηθεί τα πράγματα στο ''μη παρέκει''. Όμως τα τείχη ήταν από καιρό εκεί. Περπατούσαμε τυφλοί ανάμεσά τους, –ή παριστάναμε τους τυφλούς- δεν προσέχαμε, γι’ αυτό δεν τα προσέξαμε αλλά ακόμα κι αν είχαμε χάσει τα μάτια μας ο ήχος από τον κρότο των κτιστών μας είχε ξεκουφάνει.Χωρίς λύπην και οπωσδήποτε χωρίς αιδώ άλλους έκλεισαν μέσα αλλά δε νιώσαμε ούτε λύπη ούτε αιδώ για τ’ αλλότρια. Το νου μας δεν έτρωγε αυτή η τύχη. Ώσπου τ’ αλλότρια έγιναν δικά μας κι οι λύκοι κατέβηκαν ανεμπόδιστοι απ’ τα ξένα μαντριά στα δικά μας.
Καθήκον και χρέος των κυνηγών που είχαν το νόμο και κατείχαν την εξουσία ήταν να τους μαζέψουν και να τους στείλουν, χωρίς περίσκεψιν, στα όρη και στ’ άγρια βουνά νωρίτερα. Πριν εφαρμόσουν το δικό τους νόμο. Αυτόν της αγέλης. Αλλά πρόλαβαν να τον επιβάλουν.
Τώρα, έστω κι αργά, μετρώντας το άδικο και τις απώλειες, κάνουμε σαστισμένοι τα πρώτα αβέβαια βήματα έξω απ’ τα τείχη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου