ΜΕ ΤΟ ΦΩΣ ΤΩΝ ΛΥΚΩΝ

''Αν πάρεις δέκα σκυλιά και πας και τ'αφήσεις σ' έναν αγριότοπο, σε μια ερημιά απ' όπου δεν περνάει ψυχή ζώσα, τα σκυλιά αυτά μέσα σε λίγες εβδομάδες θα ξαναγίνουν λύκοι.
Αυτά είπε κάποιος ένα βράδυ, και με αφορμή τη συγκίνηση κι έναν πολύπλοκο στην αμεσότητά του συνειρμό που μου προκάλεσε ο λόγος του, άρχισα να ανακαλώ κάποιες παλιές ιστορίες.
Την αφορμή αυτή ενίσχυσαν -σαν αντίστροφος κατοπτρισμός- οι παρακάτω στίχοι του Paul Celan:
                                 "Άγριο αυτό
                                που αργότερα
                                -στο δρόμο-
                                έγινε ξεκάθαρο...''


(Εισαγωγικό σημείωμα  της Ζυράννας Ζατέλη από το μυθιστόρημά της Και με το φως του λύκου επανέρχονται)

Χωρίς να το καλοσκεφτεί κανείς είναι αυτό που μας συμβαίνει: Αγριότοπος είναι πλέον αυτός ο τόπος και ψυχή ζώσα (δηλαδή ζωντανή) δεν υπάρχει εκεί που κάθε έννοια και ουσία του ανθρωπισμού έχει καταποντιστεί.
Αν κάποτε ο Σεφέρης έγραφε ότι όπου και να ταξιδέψει η Ελλάδα τον πληγώνει, σ' αυτούς τους χαλεπούς καιρούς που ζούμε ένα τέτοιο ταξίδι θα τον σκότωνε πριν καν προλάβει να βγει εκτός συνόρων.

Ευτυχώς πρόλαβε να "φύγει" νωρίτερα παίρνοντας μαζί του σε παρελθόντα ή μελλοντικό χρόνο το Λειβαδίτη, τον Ελύτη, το Ρίτσο, το Βρεττάκο κι άλλους επώνυμους ή μη, εγγράμματους ή μη, αλλά εξίσου σημαντικούς Έλληνες. Και μείναμε όπως κοινότυπα είθισται να λέγεται «φτωχότεροι».

Φτωχότεροι σε όλα: Πένητες πρώτα ιδεολογικά και πνευματικά, άρα χωρίς κρίση και διανύοντας εις μάτην τη χειρότερη  οικονομική κρίση στην ιστορία μας.

Από το αρχαίο, αθάνατο ως το νεότερο πνεύμα, η «κοιτίς του πολιτισμού» και κατ’ εξοχήν η γλώσσα μας καταποντίστηκε και καίγεται στο «πυρ το εξώτερον», μέσα στους μεταμοντέρνους οίκους μας παρέα με όλα τα σύγχρονα τεχνολογικά επιτεύγματα.

Απωλέσαμε εαυτούς και αλλήλους  παρακολουθώντας χαζο-σαπουνοσειρές μοιραίων ερώτων και παθών που ουδεμία σχέση έχουν με τη μέγκενη και τα προσωπικά αδιέξοδα της πραγματικής ζωής, απολαύσαμε κάθε πικραμένο-η, ξεκουδουνισμένο-η ή  εγγενώς ηλίθιο-α να συμμετέχει σε reality, ξαφνικά γίναμε έθνος ταλαντούχων και αποφασίσαμε να δικαιωθούμε από επιτροπές έτερων άμουσων και άσχετων με την ουσία και το περιεχόμενο οποιασδήποτε μορφής τέχνης, ακολουθήσαμε μέσα από ανθρωποκτόνες οθόνες νυχτερινές εξόδους πολλά υποσχόμενων καλλιτέχνιδων με γλωσσική επάρκεια ελληνικών φθόγγων, φωνηέντων τραβηγμένων από τα μαλλιά, επιφωνημάτων αλλά όχι λέξεων και κορεστήκαμε από καταιγισμό προϊόντων ενός καινούριου υπέροχου μέλλοντος.

Έτσι λοιπόν διαβιώνοντας καθημερινά με την ευτέλεια, αμετανόητοι λάτρεις του κενού που βαφτίσαμε αυθαίρετα "ζωή", μέσα στους αυτιστικούς, απόλυτα ελεγχόμενους χώρους μας με την οικογένεια, τους φίλους μας και το κόμμα μας ήρθε η κρίση και μας διάλυσε τη συναγωγή.

Και τώρα ψάχνουμε σ’ ανύπαρκτους χάρτες τη χώρα μας και το εθνικό μας φιλότιμο.

Αυτό που χάσαμε παρακολουθώντας όλες τις κατάπτυστες τουρκικές σειρές, που σημειωτέον δεν έγιναν στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες δεκτές εκτός από τη δική μας και χόρτασε το μάτι μας επαύλεις, πισίνες, λιμουζίνες και ωραιοπαθή ζευγάρια. Μ’ αυτά και με τ’ άλλα το κερασάκι στην τούρτα της τηλεθέασης ήρθε να βάλει καλπάζοντας πάνω στ’ άλογο κι ένας μεγαλόπρεπος σουλτάνος με τα χαρέμια του, ιστορικά αποδεδειγμένα σφαγέας του ελληνισμού επί τουρκοκρατίας.

Και σ’ όλα αυτά ήρθε να προστεθεί πριν λίγους μήνες το λουκέτο της δημόσιας τηλεόρασης, εν μία νυκτί -χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπη και κυρίως χωρίς αιδώ- για να ανοίξει η νέα, η οποία όση καλή πρόθεση κι αξιοπιστία κι αν διαθέτει -διαθέτει;- δε φτάνει στα πιο απομακρυσμένα χωριά της περιφέρειας και δεν μπορεί να πείσει ότι η ποιότητα και το εύρος των εκπομπών της θα ισοφαρίσει αυτό της παλιάς.

Η πατρίδα όμως για μας που φέρουμε τη βαριά κληρονομιά του ονόματος ‘Ελληνες βεβαιότατα ήταν τόπος αγώνα και θυσιών κατά το παρελθόν από ένσαρκους, αληθινούς και αγνούς αγωνιστές που λοιδορήθηκαν, προδόθηκαν, φυλακίστηκαν, εξοντώθηκαν.

Βρίθει τέτοιων περιπτώσεων η ιστορία από προ γεννήσεως Περικλή ως τις μέρες μας.

Ας σκεφτούμε όμως ότι ο αφανισμός τους δεν πραγματώθηκε -μόνο- από αλλότρια συμφέροντα, αλλά κυρίως εξ’ ημών των ιδίων: Απάτριδων και φιλοπάτριδων.

Και φτάνουμε στο δια ταύτα:

Στο ζητούμενο πνεύμα αλληλεγγύης για να ξεπεράσουμε το σκόπελο της κρίσης.

Σε ποια πατρίδα άραγε ζει;

Ποια αγάπη και για ποιον τόπο πιστοποιείται όταν εκφραζόμαστε με αγένεια ως υπάλληλοι στο κοινό που εξυπηρετούμε στην υπηρεσία μας, όταν ανταγωνιζόμαστε τον πλησίον μόνο στο στίβο των υλικών-χρηματικών απολαβών, όταν διδάσκουμε και εξαπλώνουμε πανδημικά την κουτοπονηριά, τη λαμογιά και την απάτη; Όταν η ιδιοτέλεια γίνεται αυτοσκοπός;

Όλοι μας βέβαια συμφωνούμε σε κάτι: Ότι στην ουσία ευθύνεται κατά κόρον η εξουσία. Οι κατά καιρούς οι άνωθεν και κάτωθεν κυβερνήσεις που μας οδήγησαν σ’ αυτή την αποσυνθετική πορεία, τη μη ανατρέψιμη.

Και γιατί για τόσα πολλά χρόνια επιτρέψαμε να γίνει αυτό; Δεν είχαμε το στοιχειώδη νου να καταλάβουμε και τη συλλογική δύναμη να αλλάξουμε τη ρότα της ιστορίας μας;

Ίσως γιατί πίσω απ’ την αντανάκλαση του χειρισμού των εξουσιών και της κρίσης κοιτώντας προσεχτικότερα θα δούμε τους εαυτούς μας, όλους εμάς. Θα διακρίνουμε τους ευνοημένους άρχοντες που μας ευνόησαν, τους ευεργετημένους που μας ευεργέτησαν, τους βολεμένους που μας βόλεψαν. Μια κυκλική αμφίδρομη σχέση του δίπτυχου εξουσίας-ατόμου.

Όμως «τούτην την πατρίδα την έχουμε όλοι μαζί», όπως έλεγε ο αγράμματος στρατηγός Μακρυγιάννης, γι’ αυτό πριν βουλιάξει και δε φαίνονται ούτε οι φυσαλίδες της πάνω απ’ το νερό ας κάνουμε την ύστατη προσπάθεια να τη σώσουμε. Έστω και μισοπνιγμένη.

Ας βγούμε απ’ την εσωστρέφεια και την αυτοϋποτίμηση. Ας αφήσουμε πια το «είμαστε στο εγώ».

Ας φτάσουμε κάποτε στο «είμαστε στο εσύ» που είναι η μόνη οδός για το ζητούμενο και πολυπόθητο «είμαστε στο εμείς» του στρατηγού. Αυτό κι αν θα είναι success story!