ΝΥΧΤΑ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ

Κατεβαίνω τα πέτρινα σκαλιά που οδηγούν στην πόρτα μου. Καμέλιες, αγιόκλημα και

νυχτολούλουδο. Αδιαφιλονίκητοι συμπρωταγωνιστές μαζί με την υπόλοιπη ανώνυμη πρασινάδα. Η μικρή Εδέμ της αυλής μου. Ίσως κάποτε μια ταλαντούχα συγγραφικά μύτη γράψει την ιστορία μιας τέτοιας αυλής. Το Άρωμα 2 θα κάνει τον Ζίσκιντ να χλωμιάσει. Ευσεβείς ή ασεβείς πόθοι μιας φαντασιόπληκτης.
Υπερδιέγερση αισθήσεων μιας σχεδόν ηλικιωμένης, καλοστεκούμενης κυρίας. Η άνοιξη δεν κάνει διακρίσεις. Ευτυχώς…
Ελάχιστα δευτερόλεπτα μέχρι να μπει το κλειδί στην κλειδαριά. Παντελής απουσία ανθρώπινων φωνών. Οι γείτονες λείπουν.
Είμαι το sui generis αυτού του μικροσκοπικού πλανήτη, η τελευταία επιζήσασα κι έχω μια αλλόκοτη αίσθηση ότι έχουν ισοπεδωθεί τα πάντα εκτός απ’ αυτό τον τυχερό κήπο.
Μια νυχτοπεταλούδα γελάει κάνοντας κύκλους γύρω απ’ τη φανάρι της εξώπορτας. Κάποιος πρέπει να της πει ότι ο Φαέθων ήταν ένας άλλος Ίκαρος. Αλλά για ποιο λόγο;

Έχει τόσα πολλά ν' ανακαλύψει ως το πρωί!

Stavronia