Άλλαξε τη μπόλια* της η μητέρα μου κι ετοιμάστηκε να πάει στην εκκλησία.
Καθαρή σαν αστέρι, παρόλα τα μαύρα της, κατεβαίνει τα πέτρινα σκαλοπάτια
κοιτάζοντας την ευγένεια του ήλιου
και τις άσπρες πορτοκαλιές.
Δεν ξέρει η μητέρα μου τι είναι ο ήλιος.
Τον φαντάζεται αγάπη που ανατέλλει στον ουρανό — δεν ξέρει η μητέρα μου.
Δεν ξέρει αν ήτανε Σάββατο χτες,
δεν ξέρει αν αύριο είναι Δευτέρα.
Ωστόσο τις μέρες τις γνωρίζει καλά.
Η Κυριακή μυρίζει βασιλικό
κι η φωνή της καμπάνας είναι γλυκιά.
Δεν ξέρει πώς γίνεται.
Γύρω της όλα φαίνονται φρέσκα,
δείχνουν αλλιώς.
ΠΗΓΗ: bibliotheque
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου