Ιδιαίτερη μέρα αλλά και περίεργη... Αυτή που ξανασυναντιόμαστε ή βλεπόμαστε για πρώτη φορά στην αυλή του σχολείου. Εμείς που κοιτάζουμε χαμηλά κι εκείνα ψηλά. Με θάρρος, θράσος, δέος ή φόβο. Μέχρι να συναντηθούν τα βλέμματα ή εσκεμμένα να στραφούν αλλού. Δικαιολογημένα. Έχει μεσολαβήσει ένα καλοκαίρι με τόσο παιχνίδι, τόσο ήλιο και τόση θάλασσα που οι άσπροι τοίχοι με την καγκελόπορτα μοιάζουν με ταινία μυστηρίου ή μια ακόμα γνωστή και βαρετή προβολή για κάποιους άλλους, περισσότερο μυημένους λιλιπούτειους. Όλες τις σκέψεις και τα συναισθήματα ζωγραφισμένα στα βλέμματα αυτή την πρώτη μέρα.Τη στιγμή που μικροί ή μεγάλοι αναμετράμε τις δυνάμεις μας και αναλογιζόμαστε το μέλλον -αφού το παρόν συνεχώς μας ξεφεύγει- σε μια μεταιχμιακή εποχή σπαρμένη από ελάχιστα ρόδα και πληθώρα αγκαθιών. Ένα δύσκολο στοίχημα στα όρια της κατανόησης, της αποδοχής ή της απόρριψης ενός κόσμου που αλλάζει δραματικά και τοποθετεί αμφιλεγόμενες και μετακινούμενες βάσεις στην εξέλιξη της πορείας του πολιτισμού και του πνεύματος. Που προχωράει με βιαστικά βήματα να προλάβει, ποιος ξέρει τι, ενώ ταυτόχρονα τραβάει το χαλί κάτω απ' τα πόδια του.
Ο βασιλικός του αγιασμού ας ευωδιάσει τουλάχιστον τη διάθεσή μας. Τα δαιμόνια θα τα εκτιμήσουμε από αύριο. Με το χτύπημα του πρώτου κουδουνιού.
Καλή χρονιά...
Stavronia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου