ΗΓΓΙΚΕΝ Η ΩΡΑ

Κοιτάζω το σκοτεινό νερό. Θα υπάρχει τρόπος διαφυγής. Παρόλο που ό, τι δημιουργήθηκε για να ρέει έχει τη δύναμη να σε καθηλώσει. Για λίγο, για πολύ ή για πάντα. Όπως όταν ψάχνεις μια υποτυπώδη απάντηση στο ερώτημα για το δικό σου χαμένο χρόνο. Εκεί που όλα υφίστανται όσο αυτοαναιρούνται. Όμως διαπράττω ύβρη απέναντι στον εαυτό μου βάζοντας τέτοια ερωτήματα. Ούτως ή άλλως δεν ξέρω τίποτα για το χρόνο αφού είμαι μέρος της συλλογής των παιχνιδιών του.
Ποτέ δε θα μάθω. Τουλάχιστον σ’ αυτήν την περιορισμένη διάσταση της καμπύλης μου. Τι είναι χαμένο και τι όχι; Μια ώρα, μια μέρα, ένας αιώνας;
Το μόνο που ξέρω μόνο ότι κατασκηνώνουν μέσα μας οι τόποι. Φυλακίζοντας το απειροελάχιστο της παρουσίας μας. Δεν ρίχνουμε εμείς το θεμέλιο λίθο μέσα στο φιλόξενο ή άξενο σώμα τους. Εκείνοι μας κατοικούν. Υπάρχουν άνθρωποι που συναντούν τον εαυτό τους ταξιδεύοντας διαρκώς. Άλλοι κάνουν το ίδιο ριζώνοντας στο ίδιο χώμα. Μόνο με το εισιτήριο της φαντασίας, απεριορίστων διαδρομών και χωρίς υλικό αντίτιμο. Με αντίτιμο άλλου είδους. Ιδανικό κι ίσως ανάξιο.
Έξω αμέτρητα σιντριβάνια ενώνουν τις φωνές τους και απαιτούν την προσοχή μου. Σκέφτομαι ότι ο πρώτος τυφλός ποιητής στάλαξε μέσα μου την αγάπη για την ποίηση και τα ταξίδια. Την περιπέτεια της ψυχής.
Κλείνω σχεδόν μια εικοσαετία σε τούτο τον οίνοπα πόντο του Ομήρου. Ο αποθρώσκων καπνός του νόστου όλο και με πνίγει. Τώρα περισσότερο από ποτέ συμπάσχω με τον πολυμήχανο και πολυταλανισμένο ήρωα των μαθητικών μου χρόνων. Ήγγικεν η ώρα, με προτρέπει κάποιος με τη φωνή του ενώ το μετεωρολογικό δελτίο εκδίδει ανακοίνωση ακραίων καιρικών φαινομένων. Προετοιμάζομαι για να ρίξω το τελευταίο μου πλεούμενο στη θάλασσα…

Stavronia