ΧΡΟΝΟΣ: 2014

2014, χρόνος παρών...

Με το τριμμένο ρούχο της μελαγχολίας του πνεύματος των ημερών που απήλθαν και του οινοπνεύματος που ακόμα κυλά στις φλέβες μας.

Στεφανωμένος απ’ τη μακιγιαρισμένη λάμψη μιας πόλης που επιμένει να ποζάρει απαστράπτουσα, μοναχικά θορυβώδης, γοητευτικά επαναλαμβανόμενης ή ασφυκτικά μονότονης.

Χρόνος ανεμελιάς και τρέλας, ταιριαστός στη νεότητα ή στο φάντασμά της.

Χρόνος λαχανιασμένος κάτω απ’ το σιδερένιο καπέλο της καθημερινότητας και χρόνος αναμονής, αργός για να δεις αυτό που επιμένεις να μη βλέπεις.

Χρόνος δήθεν, κλειδωμένος στο κουτί του τίποτα, ξιπασμένος από νοσηρό ναρκισσισμό.

Χρόνος σκεπτόμενος, για λίγους, όσους ακόμα γοητεύονται απ’ αυτό το extreme sport της ψυχής και του νου, που δεν έχουν τίποτα να αποδείξουν στους άλλους, κατά συνέπεια ούτε στον εαυτό τους  πέραν της ανάγκης τους για ανεπιτήδευτη συναλλαγή και επικοινωνία.

Χρόνος για πανσέληνο έρωτα, γνήσιο μέσα στο αναπόφευκτο ολοκαύτωμά του ή χρόνος για επαίτη έρωτα που διακονεύει για το φως του από σώμα σε σώμα, δηλώνοντας  περίτρανα εν τέλει την παντελή απουσία του.
Χρόνος ξεκαθαρίσματος και χρόνος επανατοποθέτησης, οδυνηρός χρόνος.
Πυρπολημένος απ' το ρολόι της σιωπής και χρόνος λαλών την απομόνωση και την υγρασία θαλασσινού τοπίου.
Δικός μου και της θάλασσας.

Χρόνος για ξόδεμα; Όχι...

Χρόνος, γήινος, συμφωνημένος, βιωματικός, ανερμήνευτος, συμπαγής, ρευστός, συμπαντικός, ανύπαρκτος.

2014 ευχές, πιάσουν δεν πιάσουν…

Stavronia