KAΠΟΙΑ ΠΑΙΔΙΑ

Μερικά παιδιά  φαντάζονται νωρίτερα από άλλα τι θα γίνουν όταν μεγαλώσουν. Στοιχειωδώς τουλάχιστον έχουν αντιληφθεί τις δεξιότητες και τις κλίσεις τους.

Ακόμα λιγότερα, γι’ αυτό ίσως κι ευφυέστερα από τα προηγούμενα, ξέρουν τι δε θα γίνουν 

όταν μεγαλώσουν και το δηλώνουν ευθαρσώς με τέτοια  ωριμότητα που σε ξαφνιάζει. Είναι μια ιδιαίτερη κατηγορία, ας την ονομάσω αυθαίρετα ως εν δυνάμει κατηγορία σχεδίασης αφαιρετικού μέλλοντος, γιατί έχουν αποβάλλει από τη φαντασία τους χωρίς να έχουν σχετικά βιώματα -πώς;- το λαμπερό σκουπιδαριό του life style, το απαστράπτον διάσημο τίποτα στις ειδήσεις των ΜΜΕ και τη λατρεία του κενού που μας πασάρει καθημερινά το τέρας της τεχνολογίας.

Δε γνωρίζω αν αυτό που γράφω είναι  διαπίστωση, έχω τη βάσιμη υποψία όμως ότι συμβαίνει ακόμα κι αν αφορά μικρό ποσοστό.

Είναι μια αισιόδοξη σκέψη, η οποία μέσα στην υπόλοιπη γενική μαυρίλα θέλω να υπάρχει μέσα στο κεφάλι μου -την καταθέτω αφορμής δοθείσης από ένα γεγονός που έλαβε χώρα πολλά χρόνια πριν, όταν κάποτε δούλευα σ’ ένα σχολείο της Αθήνας- και αυθαίρετα ήρθε στο νου μου.

Θα 'ταν γύρω στις αρχές της δεκαετίας του ’90 όταν τα καλλιτεχνικά και μουσικά πράγματα παρέμεναν ακόμα λιγότερο ευτελή και περισσότερο ντυμένα και η ζωή δεν είχε ποδοπατηθεί τόσο από το δεινόσαυρο της πληθωριστικής υποκουλτούρας.

Γράφαμε μια έκθεση στην τάξη με θέμα ποιο πρόσωπο θαυμάζω περισσότερο -παιδιά ηλικίας δέκα χρόνων- όταν ανάμεσα σε όλες, τις ίδιες, πανομοιότυπες απόψεις που μου έγραψαν για τον τάδε ή το δείνα ποπ τραγουδιστή-στρια,  και για το πόσο θα ήθελαν να γίνουν σαν κι αυτόν-ήν, ένα αγόρι έκανε τη διαφορά.

"Δε θαυμάζω κανένα" έγραψε, "γιατί κανένας δεν είναι καλύτερος από άλλον. Δεν έχει σημασία αν είσαι πλούσιος, φτωχός, όμορφος, άσχημος, καουμπόι ή ινδιάνος. Όλοι είμαστε άνθρωποι. Δεν υπάρχουν υπεράνθρωποι".

Μ’ αυτή τη φράση τέλειωσε το γραπτό του και μ’ αυτό το τέλος είχε ήδη αρχίσει να συνειδητοποιεί τι δε θα γίνει όταν θα μεγαλώσει.

Εύχομαι να το κατάφερε κι αφού είχε διαπιστώσει από τόσο μικρός ότι δεν υπάρχουν υπεράνθρωποι ελπίζω -γιατί τώρα είναι μεγάλος- να παρέμεινε άνθρωπος.

Οτιδήποτε άλλο και να πω περιττεύει...

Stavronia