Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

 Είναι φορές που μου λείπουν τα παραμύθια. Όχι με τη μορφή της ανάγνωσης αλλά της ακρόασης. Ακόμα περισσότερο μου λείπουν οι ιστορίες. Οι κάθε είδους ιστορίες.
Οι διηγήσεις για συμβάντα πραγματικά ή μη, ό,τι κι αν αφορούν. Έμψυχα ή άψυχα. Για κάθε τι που διαγράφει την τροχιά του και ζει όσο του μέλλεται.
Είναι φορές που ένα φλασάκι ανάβει για λίγο στο νου μου  και προβάλλει μια παιδική ανάμνηση της γειτονιάς που μεγάλωσα όταν ο κυβερνοχώρος ήταν άγνωστη λέξη στα λεξικά, η ασπρόμαυρη τηλεόραση και το ραδιόφωνο είχαν να πουν κάτι επί της ουσίας και οι άνθρωποι βρίσκονταν δια ζώσης.
Θυμάμαι κάτι μακαρίτισσες θείες να αφηγούνται ιστορίες για περίεργα συμβάντα, όνειρα ή οράματα που κατά καιρούς έβλεπαν και ήταν τόσο ζωντανές οι διηγήσεις τους που είχες την εντύπωση ότι τα δρώμενα παρουσιάζονταν μπρος στα μάτια σου.
Μορφές απ’ το υπερπέραν, ανεξήγητοι ήχοι, νεράιδες, καλομοίρες, αγαθά πνεύματα χόρευαν γύρω σου. Ξεκινούσαν να μιλήσουν και κρεμόσουν απ’ τα χείλη τους.
Μου’ ρχονται  στο νου από εκείνη την εποχή τα παραμύθια που σκάρωνε επί τόπου με τη φαντασία του ένας γείτονας-πατέρας ενός παιδικού μου φίλου- παραμύθια με χαρούμενο τέλος, με την κλασική πλοκή σε χιλιάδες παραλλαγές, αυτή της πανέμορφης, καλόκαρδης, φυλακισμένης πριγκίπισσας και του γενναίου παλικαριού που νικούσε τους κακούς, την έσωζε και -τι άλλο;- την παντρευόταν. 
Το αξιοσημείωτο σ ’όλες εκείνες τις ιστορίες ήταν ότι η λύτρωση  μέσω της αγάπης γινόταν οπωσδήποτε με ένα κόκκινο τριαντάφυλλο κι ένα φιλί. Αυτά τα δυο ήταν τα καταλυτικά στοιχεία, σ’ όλα τα παραμύθια και έμπαιναν βρέξει-χιονίσει εμβόλιμα στις διηγήσεις  του για να γράψουν το χαρούμενο επίλογο.
Οι πιο συναρπαστικές στιγμές όμως ήταν τα καλοκαιρινά βράδια, τότε που όλο το παιδομάνι μαζευόμαστε στις αυλές ή στα πεζοδρόμια για να πούμε αυτοσχέδιες ιστορίες τρόμου. Τότε τον πρώτο λόγο τον είχε ένα συνομήλικό μου κορίτσι. Με ψιθυριστή φωνή, ίδια μάγισσας, έκανε το ξεκίνημα της ιστορία της  ενώ εμείς την παρακολουθούσαμε με κατάπληκτα, γουρλωμένα μάτια. Κι ενώ περιμέναμε τη συνέχεια σε μια επισφαλή ισορροπία, τότε ξαφνικά εκείνη πεταγόταν ξεφωνίζοντας την τρομερή φράση του τέλους δημιουργώντας μας τέτοιο πανικό που δυσκολευόμαστε να κοιμηθούμε τις επόμενες νύχτες.
Βέβαια όλα αυτά ανήκουν σ’ ένα μακρινό παρελθόν που λίγο πολύ κάπως έτσι το ζήσαμε όλοι, όσοι τουλάχιστον μεγαλώσαμε στη δεκαετία του ’70, όταν οι γειτονιές
των πόλεων καμάρωναν τα νεοαναγερθέντα διώροφά τους  κι άκουγες νυχθημερόν  ήχους από συρσίματα ρολών ενώ στις αυλές οι μυρωδιές και τα χρώματα των λουλουδιών μπερδεύονταν στις εμπριμέ ρόμπες των κυράδων, στα μπικουτί και τα κεφτεδάκια.
Πόσο άλλαξε αυτό σήμερα; Δεν μπορώ να ξέρω τι συμβαίνει μακρύτερα αλλά εδώ στο νησί κάποιες παρέες παιδιών το κάνουν ακόμα. Δεν αναφέρομαι σ’ αυτά που βλέπουν -χωρίς επίβλεψη και χωρίς επίγνωση των γονιών-ό,τι χαζομάρα προβάλλεται στην τηλεόραση  αλλά στα άλλα που με ανόθευτη φαντασία μπορούν να πλάσουν αξιοζήλευτες ιστορίες στο μικρό τους σύμπαν με αποτέλεσμα να μας αφήνουν με το στόμα ανοιχτό.
Έτσι έμεινα κι εγώ ενεή στην τάξη μου τις προάλλες όταν τα παιδιά μου -δευτέρα δημοτικού παρακαλώ- έγραψαν ανά ομάδες καταπληκτικά παραμύθια χρησιμοποιώντας τέσσερις πέντε λέξεις -με ελάχιστη συνάφεια μεταξύ τους- και μας τα διηγήθηκαν μετά.
Μ' έκαναν να σκεφτώ ότι η ωραιότερη ιστορία του κόσμου είναι η ιστορία των παιδιών και ίσως όσων με οποιονδήποτε τρόπο εμπλέκονται μαζί τους.
Τελειώνοντας εδώ σημειώνω ότι η συνοδευτική εικόνα του κειμένου είναι αυτή που επέλεξε το δικό μου παιδί ως χριστουγεννιάτικο φόντο στην επιφάνεια εργασίας του υπολογιστή μου.
Αυτή ήταν η τελευταία ανάρτηση για φέτος.
Οι Αποδράσεις Του Νου  κλείνουν αυλαία για το 2013. Επιστροφή γύρω στις 10 Γενάρη...

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ

Stavronia

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου