ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ Ο ΠΑΓΕΡΟΣ

Δεκέμβρης ο παγερός…

Ο μήνας των απολογισμών, των υπολογισμών, -ανιδιοτελών και ιδιοτελών-  των εξορθολογισμών και των κάθε είδους –ισμών που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια τα κοπάδια των προβάτων  στη θυσία. 

Ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν, ήταν ένας  τίτλος απ’ τις ταινίες  Τζέιμς Μποντ, μια φράση που ταιριάζει γάντι για τους πάνω και τους κάτω.

Γιατί όσους κι  ό,τι  δεν αποτέλειωσε ως τώρα η  κυβερνητική πολιτική στην Ακυβέρνητη πολιτεία που λέγεται Ελλάδα, θα το αποτελειώσει το πολικό ψύχος του Δεκέμβρη.

Φαίνεται πως  η αξία της ανθρώπινης ζωής όπως εκτιμάται τα τελευταία  χρόνια είναι κάτω κάτω στο κουτί του χριστουγεννιάτικου δέντρου, τριμμένη χρυσόσκονη που σκορπάει στην παγωνιά της νύχτας.

Σε ένα διαρκές νεύμα θανάτου πορευόμαστε, κάθε πρωί μετριόμαστε και είμαστε όλο και λιγότεροι, ένα ασταμάτητο απονενοημένο διάβημα έγινε πια το παρόν και το μέλλον ενώ το πολυπόθητο φως στην άκρη του τούνελ  διαψεύδεται μέσα στο αδυσώπητο  σκοτάδι  της πραγματικότητας.

Σύντομα, για να μην πω από τώρα, θα νιώθουμε την ανάγκη όσοι έχουμε ακόμα σπίτι και δουλειά, τα αυτονόητα δηλαδή, να ζητάμε να μας συγχωρήσουν όλοι οι άλλοι, αυτοί που κοιμούνται και ξυπνάνε παρέα με το πεθαμένο κι άθαφτο πτώμα της προσμονής.

Τελικά τα μεγαλύτερα διδάγματα τόσων και τόσων φιλοσοφικών θεωριών που έλαμψαν πριν δυόμισι χιλιάδες χρόνια σ’ αυτόν τον τόπο μάλλον τα πήραμε από τους Στωικούς παρόλο που θα 'πρεπε να τα πάρουμε απ' τους Επικούρειους. Όμως ακόμα κι η στωικότητα έχει τα όριά της όπως και κάθε τι άλλο.

Πριν λοιπόν μας τελειώσει και πριν μας τελειώσουν, πριν αρχίσουμε να μισούμε εαυτούς και αλλήλους, έχουμε χρέος να φτιάξουμε, έστω και σε υποτυπώδεις συνθήκες διαβίωσης, πολιτισμό, μέσα από μικρές ή μεγάλες ομάδες. Ομάδες χωρίς ηχηρές κραυγές αλλά με ηχηρό έργο. Έξω από παράπονα, ευφάνταστα συνθήματα και χαρισματικούς δημαγωγούς.

Δουλεύοντας και συμπλέοντας με τον εαυτό μας, δηλαδή δουλεύοντας και συμπλέοντας με τους άλλους.

Εκεί πάσχει το σώμα της ιστορικής μνήμης μας και δε σταμάτησε να αιμορραγεί μ’ όσες γάζες κι αν το καλύψαμε, όσους αλμπάνηδες γιατρούς κι αν φέραμε να μας δώσουν γρήγορη κι εύκολη γνωμάτευση. Άλλωστε αυτούς πληρώνουμε τώρα.

Είναι καιρός ν’ αντικρίσουμε κατάματα τις πληγές μας και να βρούμε αλληλέγγυοι την καλύτερη θεραπεία.

Για να μην υπάρχουμε σε κάποιο βιβλίο του μέλλοντος μόνο ως μια δεύτερη Χαμένη Ατλαντίδα.

Stavronia