ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΣΕ ΕΠΑΡΧΙΑ ΑΡΜΥΡΩΝ ΟΡΙΖΟΝΤΩΝ

Χειμώνας με την κρύα χάρη του. Όπως και να το κάνεις έχει μια καθαρότητα αυτή η εποχή. Κυριολεκτική και μεταφορική. Σε υποχρεώνει να έρθεις πιο κοντά στον εαυτό σου. Να στραφείς προς τα έσω. Να μιλήσεις ουσιαστικότερα με το είναι σου.  Κι αν έχεις επιλέξει ή σε έχει επιλέξει κάποια επαρχία αρμυρών οριζόντων τότε αυτό γίνεται σχεδόν αναπόφευκτο. Γιατί εδώ οι άνθρωποι είναι μετρημένοι και λίγοι και η ζωή εξεγείρεται αλλιώς.

Μέσα απ’ το φουσκωμένο άσπρο πάπλωμα της θάλασσας  που κάνει κάθε άλλο ήχο ν’ ακούγεται παράταιρος, τα έρημα καφενεία, τα γερτά δέντρα και τα καπνισμένα πλακόστρωτα σοκάκια η ψευδαίσθηση παρόντος και παρελθόντος χρόνου αντιμάχεται την αίσθηση του πραγματικού. Ανακόλουθες καταστάσεις της ψυχής για όποιον τρώει η περιέργεια να δει την ομορφιά με ταπεινό βλέμμα αφού τίποτα εδώ δεν είναι υπέρμετρα φωτισμένο.

Εκτός ίσως απ’ τα πρόσωπα των ανθρώπων όταν σου λένε καλημέρα ή καληνύχτα κάτω από έναν ουρανό που απλώνει ολόγυρα το αφτιασίδωτο πρόσωπό του και φανερώνει συγκινησιακά τις εναλλαγές του στις προθέσεις του καιρού.

Κι όσοι μένουμε σ’ αυτόν τον τόπο επί μακρόν δεν παραμυθιαζόμαστε όπως οι εποχικοί επισκέπτες. Νιώθουμε υποδόρια τη γοητεία τέτοιας θέασης γιατί ακριβώς ζούμε μέσα στο παραμύθι. Αλλά παράλληλα ξέρουμε ότι στο  παραμύθι εμπεριέχονται όλα, και τα καλά και τα κακά και η μαγεία.

Απλώς επιμένουμε να κοιτάζουμε προς το τρίτο. Στη χίμαιρα. Όσο μοναχικά ιδιότροπο κι αν είναι αυτό.  Αμετανόητοι και τρελοί…