ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΗΣ ΠΛΩΡΗΣ

Μετά από 6 μήνες μακριά από την Αθήνα, μου ήταν δύσκολο να αντέξω δυο συνεχόμενους μήνες στην Αθήνα, οπότε πήρα την ψυχή μου και το μυαλό μου κι έφυγα. Καθώς κοιτούσα το σχεδόν άδειο πλοίο να σκίζει τα ανταριασμένα νερά, ήρθε στο μυαλό μου η παράσταση «Πνιγμονή» που είδα μερικές ημέρες πριν στο θέατρο Vault.
Δεν είναι περίεργο που μου ήρθε στο μυαλό μια θεατρική παράσταση -που, άλλωστε, λέγεται «Πνιγμονή»- μέσα στη φουρτουνιασμένη θάλασσα.

Αν είχα σπίτι και αυτοκίνητο, μπορεί να μου έρχονταν αυτά στο μυαλό. Αλλά δεν έχω σπίτι και αυτοκίνητο, οπότε δεν υπάρχει κίνδυνος να μου τα πάρουν, και μπορώ να σκέφτομαι μια θεατρική παράσταση.

Στην παράσταση «Πνιγμονή», οι πέντε κόρες δεν τολμούν να αντιταχθούν στην τυραννία της μητέρας τους, οπότε σκοτώνονται συνεχώς μεταξύ τους.

Από την άλλη, και η μητέρα τους -που κάποτε ήταν στη δική τους θέση- είναι θύμα της παράδοσης και του θρησκευτικού φανατισμού που θέλουν τις γυναίκες υποταγμένες και χωρίς το δικαίωμα να εκφράσουν τις επιθυμίες τους.

Η μητέρα -που είναι αρχηγός της οικογένειας μετά τον χαμό του άνδρα της- επιβάλλει στις κόρες της τους απάνθρωπους κανόνες της κοινωνίας για να τις προστατεύσει και να μην έχουν το φρικτό τέλος που είχαν οι δικές της αδερφές.

Οι κόρες θα μπορούσαν να ενωθούν και να αντιταχθούν στην μητέρα, ενώ ακόμα καλύτερα θα ήταν αν οι κόρες ενώνονταν με την μητέρα τους και τις άλλες γυναίκες του χωριού, ώστε να αντιδράσουν και να έχουν ίσα δικαιώματα με τους άνδρες.

Η παθητική συμπεριφορά των γυναικών στην «Πνιγμονή» -αλλά και η παθητική συμπεριφορά των γυναικών μέσα στους αιώνες και ακόμα και σήμερα σε πολλές χώρες- μου έφερε στο μυαλό τη δική μας συμπεριφορά.

Συμπεριφερόμαστε σαν τις γυναίκες που -ακόμα και σήμερα- είναι σε πολλές πολλές χώρες πολίτες β' κατηγορίας.

Αν ενωθούμε, μπορούμε να τους πάρουμε παραμάζωμα. Μπορούμε να τους διαλύσουμε. Αλλά δεν ενωνόμαστε.

Προτιμούμε πρόσκαιρα μικρά οφέλη και να πιστεύουμε πως ποτέ δε θα έρθει η δική μας σειρά να πέσουμε.

Δεν βλέπουμε την εξουσία και προτιμούμε να στραφούμε εναντίον του διπλανού μας.

Όπως οι κόρες στην «Πνιγμονή», ξεχνάμε πως ο χαμός ενός από εμάς έχει εξαιρετικά άσχημες συνέπειες για τις ζωές των υπολοίπων.

Αυτά σκεφτόμουν στο πλοίο.

ΠΗΓΗ: πιτσιρίκος