XΡΩΜΑ ΝΕΚΡΟΥ ΠΑΓΟΥ

Zαλισμένα σύννεφα στο φόντο του βουνού. Χειμωνιάτικος ουρανός. Όσο ψηλότερα, τόσο καλύτερα. Ανάμεσα στο ανοιγμένο βαμβάκι του ορίζοντα τινάζεις την ανεμόσκαλα του νου κι όπου πάει. Αρκεί να μην επιστρέψει κάτω στα επίγεια που δεν υποθάλπεται ούτε μια ασθμαίνουσα ελπίδα ανατροπής. Εκτός απ' το μουχλιασμένο τοπίο της καθημερινότητας.
Όχι, δεν είναι όλα μαύρα, υπάρχουν πάντα πολλές αποχρώσεις του γκρι για όσους επιμένουν να διατηρούν επιμελώς στον πάτο του δοχείου της ψυχής λίγο άσπρο.
Ανάμεσα στους ληγμένους μύθους της σκουπιδόμαζας που συνεχώς γιγαντώνεται, κάποιοι συντηρούν πίσω απ’ το βλέμμα κάτι από την αθωότητα και τη φρεσκάδα μιας άλλης εποχής, που ακόμα κι αν δεν υπήρξε ποτέ με τη μορφή αυτή στο παρελθόν, θα μπορούσε να επινοηθεί, όντας ανθρώπινη και εφικτή.
Tο σκεφτόμουν ξανά σήμερα, μετά από τόσες μουτζουρωμένες μέρες βροχής και σκοτεινιάς, έτσι όπως έσμιγαν και χώριζαν τα σύννεφα.
Υπήρχε μια επίφαση χαράς ενώ κοιτούσα τις καθαρές αποχρώσεις του μπλε, ένας άλλος αέρας διαπερνούσε την ατμόσφαιρα, υπέροχα κρύος, μια σωτήρια αφύπνιση για τις ναρκωμένες αισθήσεις.
Ύστερα ο μηχανισμός του σκοταδιού επανήλθε αλλά η οσμή του αρώματος εκείνης της παγωμένης ομορφιάς παρέμεινε.
Τώρα μπροστά απ’ το κλειστό παράθυρο αναβοσβήνουν τα led φωτάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου. Aπαστράπτοντες αμφιφανείς αστέρες. Τ' άλλα πράγματα γύρω σε χρώμα νεκρού πάγου. Για να λιώσει χρειάζεται δουλειά και χρόνος...

S.