Ο ΦΟΒΟΣ ΦΥΛΑΕΙ ΤΑ ΕΡΜΑ;

Ο φόβος όταν ακινητοποιεί την αντίληψη, καθηλώνει το χρόνο μέσα μας. Χάνει το ρόλο του καλού συμβούλου, -γιατί αυτή είναι θέση του ανάμεσα στ’ άλλα εθελούσια ή μη συναισθήματα- και γίνεται ασήκωτη αλυσίδα για το επόμενο βήμα. Δεν είναι η φοβία για κάτι ομιχλώδες, ακαθόριστο ή εξωπραγματικό ούτε πανικός που δημιουργεί μια σειρά από ανεξέλεγκτες αντιδράσεις, στην περίπτωση που το σώμα μπορεί να λειτουργήσει έστω κι έτσι.
Είναι εκείνη η διαπιστωμένη αντίφαση που κάνει την ως χτες κυρίαρχη βεβαιότητα ότι η ζωή με τα σημεία και τα τέρατά της προχωράει, αδιάψευστη αβεβαιότητα ότι μπορεί κι όχι.
Οι αυθαιρεσίες της εξουσίας και το ξεχαρβάλωμα του κοινωνικού ιστού αφορούσαν καταστάσεις που και στο παρελθόν -ίσως όχι σε τέτοια έκταση και με τόση ένταση- με τον έναν ή τον άλλο τρόπο συνέβαιναν. 

Τώρα ζούμε σ’ ένα σύστημα που μοιάζει με αυτοάνοσο νόσημα. Στρέφεται ενάντια στον εαυτό του και τον κατατρώει. Με και άνευ της δικής μας συνδρομής.
Είναι ένα παιχνίδι που παίζεται αλλιώς, χωρίς καθορισμένους κανόνες και παίχτες που κινούν και κινούνται από μη ορατά νήματα -πάντως όχι αόρατα- ενός παγκόσμιου αφανισμού.
Χωρίς στρατηγική. Χωρίς καν την προσδοκώμενη χαρά της νίκης. Σ’ αυτή την παρτίδα-πατρίδα μόνο ο φόβος κάνει ρουά ματ. Και δε φυλάει τα έρμα. Ίσα ίσα τότε τα τρώει και τα χωνεύει θαυμάσια. Οπότε καλύτερη είναι η έξοδος απ’ το μαντρί. Χωρίς φόβο αλλά με πάθος…

S.