Η ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΡΙΟ

Φτάνει κάποια στιγμή που μπουχτίζεις. Δεν αντέχεις ούτε τ' άντερά σου, δε χωράς μέσα σ' αυτό το κοστούμι που άφησες να σου ράψουν πρώτα οι εχέφρονες γονείς, ύστερα οι φίλοι, οι παραμύθι πούλα μου έρωτες, τα διαβάσματα, οι σπουδές, η δουλειά σου, το κοινωνικό status. Αισθάνεσαι σαν να έχεις ζήσει τρεις ή τέσσερις ζωές και να τα έχεις δει όλα ή σαν να μην έχεις ζήσει ποτέ, να συμβαίνουν όλα ερήμην σου ακόμα και αυτά που δρομολογείς ή νομίζεις πως διαχειρίζεσαι με τον καλύτερο τρόπο.
Έχεις γνωρίσει κόσμο και κόσμο, έχεις  μπει πολύ μέσα στις σκέψεις τις δικές σου ή των άλλων, έχεις ξενυχτίσει μέχρι πρωίας σε μπαράκια με φίλους αναλύοντας, ερμηνεύοντας, παρερμηνεύοντας, τεμαχίζοντας, σιχτιρίζοντας αυτό που ζούμε, αυτό που συμβαίνει,-στην ουσία σε ποιο γύρισμα της ιστορίας χάσαμε τον άνθρωπο;- ο καθένας μας έχει γίνει ιστορικός αναλυτής, κοινωνιολόγος, οικονομολόγος, αλλά στην πραγματικότητα όλοι είμαστε χωμένοι στην τρύπα μας, τυφλοπόντικες  των δεδομένων, των κεκτημένων, των παγιωμένων του οίκου μας...
Γιατί αυτό δε λέγεται κρίση, έκπτωση, παρακμή, ξεπούλημα, λέγεται επιβεβαιωμένος θάνατος της επ-ανάστασης, όχι των πολλών κάτω από ανεμίζουσες σημαίες και λάβαρα αλλά του ενός, του ατόμου απέναντι στον εαυτό του. Ούτως ή άλλως, ακόμα κι αν η ιστορία πιθανόν το αποσιωπά η επ-ανάσταση -συνέχεια και συνέπεια της προηγηθείσας σταύρωσης- ήταν εξ' αρχής μια ιδιωτική υπόθεση, δική μου, δική σου, δική του...δική μας.

Φτάνει κάποια στιγμή που οι μάχες είναι εξ' αρχής χαμένες, πριν καν δοθούν, θέλεις να κατεβάσεις τα κουμπούρια, να ξεζωστείς τ' άρματα γιατί σε κούρασε αυτός ο ανώφελος πόλεμος, θέλεις να βλέπεις μόνο τη θάλασσα που δεν πρεσβεύει καμιά αλήθεια, να ονειρεύεσαι ματαιωμένα ταξίδια, θέλεις να κλείσεις τα μάτια έστω για ένα λεπτό και να βγεις έξω από το σώμα σου, τις ιδέες σου, τις απόψεις σου, να περπατήσεις εκεί που τα πράγματα δεν έχουν όνομα, παρουσία, υπόσταση, να γίνεις αερικό, μήπως έτσι ξαναδείς τη ζωή, την ουσία και την ενέργεια στην πρωταρχική της μορφή...

Χώνω το πρόσωπό μου στα φύλλα της γλάστρας του βασιλικού και ανασαίνω τη γη. Ούτε υποψία θανάτου στο χώμα του. Απ' το παράθυρό μου η θάλασσα του Ιουλίου μυρίζει ζωή.
Η άλλη μέρα είναι αύριο...