MΥΡΊΣΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ

Κατοίκησα μια χώρα που 'βγαινε από μια άλλη, την πραγματική,

όπως τ' όνειρο από τα γεγονότα της ζωής μου.

Την είπα κι αυτή Ελλάδα και τηνε χάραξα πάνω στο χαρτί να τηνε βλέπω.

Τόσο λίγη έμοιαζε τόσο άπιαστη.

Περνώντας ο καιρός όλο και τη δοκίμαζα: με κάτι ξαφνικούς σεισμούς,

κάτι παλιές καθαρόαιαμες  θύελλες.

Άλλαζα θέση στα πράγματα να τ' απαλλάξω από κάθε αξία.

Μελετούσα τ' Ακοίμιστα και την Ερημική ν΄αξιωθώ να φκιάνω

λόφους καστανούς, μοναστηράκια, κρήνες.

Ως κι ένα περιβόλι ολόκληρο έβαλα γιομάτο εσπεριδοειδή 

που μύριζαν Ηράκλειτο κι Αρχίλοχο.

Μα 'ταν η ευωδία τόση που φοβήθηκα.

Κι έπιασα σιγά σιγά να δένω λόγια σαν διαμαντικά

να την καλύψω τη χώρα που αγαπούσα.

Μην και κανείς ιδεί το κάλλος.

Ή κι υποψιαστεί πως ίσως δεν υπάρχει.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ: '' Ο ΜΙΚΡΟΣ ΝΑΥΤΙΛΟΣ''