Υπάρχει μια διάχυτη αίσθηση ότι δε συμβαίνει τίποτα. Μόνο δική μου, απασχολεί
κι άλλους, δεν ξέρω. Μια εικόνα επικαιρότητας διαδικτυακή, τηλεοπτική, ραδιοφωνική αλλά και -για τον καθένα ατομικά- επικοινωνιακή ενός κενού, όχι σιωπηλού ή τουλάχιστον αθόρυβου, τουναντίον φλύαρου και ηχηρού. Δε συμβαίνει τίποτα επί της ουσίας ή συμβαίνει κάπου αλλού;
Ο αφρός των ημερών ούτε αφρίζει ούτε ανάλαφρος είναι όσο κι αν οι εικόνες φοράνε ένα παχύ στρώμα πούδρας. Ο αφρός των ημερών είναι το δια ζώσης κατακάθι. Μια κεντρομόλος δύναμη πληροφοριών έχει γίνει η καθημερινότητά μας, τέτοια που ο καθένας έχει πρόσβαση παντού αλλά αυτό το παντού φοράει δέρμα από αληθοφάνειες και ψευδαισθήσεις, πολλαπλασιάζει τα είδωλα κι ύστερα τα καταβαραθρώνει για να φτιάξει νέα με ημερομηνία λήξης.
H σχέση γνώσης-πληροφορίας αποδεικνύεται σήμερα παρά ποτέ αντιστρόφως ανάλογη: Όσο βαθαίνει η δεύτερη τόσο στερεύει η πρώτη. Κι όσο στερεύει η πρώτη τόσο φυραίνει η έννοια και το περιεχόμενο της ανθρώπινης αξίας.
Βράζουμε στο δηλητηριώδες ζουμί μιας πραγματικότητας στην οποία τίποτα δε μοιάζει πραγματικό κι όλα συμβαίνουν ερήμην, ένας κυριαρχικός αχταρμάς πολιτικών και πολιτιστικών δρώμενων, εφιαλτικός και διάχυτος από έλλειψη αυθεντικότητας και ιστορικής συνέχειας. Το αποτέλεσμα του πώς φτάσαμε ως εδώ υποσκελίζει τα αίτια, ή θα 'πρεπε να τα υποσκελίζει, γιατί τα αίτια ερμηνεύονται ποικιλοτρόπως και συγκρούονται με εκ διαμέτρου αντίθετες αναλύσεις άμεσα εξαρτώμενες από την πυτιά της ιδεολογίας και της καλλιέργειας του εκάστοτε. Όμως πριν το ερώτημα γίνει σε α' πληθυντικό πρόσωπο είναι απαραίτητο να τεθεί σε α' ενικό πρόσωπο: Πώς έφτασα ως εδώ;
Το ζητούμενο παραμένει μετέωρο και ζητάει διακαώς δρόμο μέσα σ’ ένα συνολικό αδιέξοδο: Υπάρχει ένα τεράστιο κενό σ’ όλες τις συνιστώσες της ζωής: Κενό επικοινωνίας, κενό νοημάτων, κενό υπαρξιακό, κενό ανθρωπιστικό. Δεν ξέρω πόσα ουσιαστικά και επίθετα χωράνε ακόμα σ' αυτή τη μικρή λέξη, πάντως αυτό το καταραμένο και πολυσυζητημένο κενό μόνο ανύπαρκτο δεν είναι.
Το πώς θα το αντιμετωπίσει κανείς -αν και εφόσον το αντιληφθεί, όχι στιγμιαία και επιφανειακά, αλλά συνειδητά- εναπόκειται στη σχέση του με την εξερεύνηση, την ανακάλυψη, την αφύπνιση, την αναθεώρηση του εαυτού του -το πιο δύσκολο βήμα- μέσω της Γνώσης, με προσωπικό κόπο και πόνο, γιατί η αληθινή Γνώση εμπεριέχει αυτά τα δύο.
Και δεδομένου ότι Το κενό υπάρχει όσο δεν πέφτεις μέσα του (Ελύτης), τότε, Αυτός που θέλει να ταρακουνήσει τον κόσμο ας ταρακουνήσει πρώτα τον εαυτό του (Σωκράτης)...
Stavronia
Ο αφρός των ημερών ούτε αφρίζει ούτε ανάλαφρος είναι όσο κι αν οι εικόνες φοράνε ένα παχύ στρώμα πούδρας. Ο αφρός των ημερών είναι το δια ζώσης κατακάθι. Μια κεντρομόλος δύναμη πληροφοριών έχει γίνει η καθημερινότητά μας, τέτοια που ο καθένας έχει πρόσβαση παντού αλλά αυτό το παντού φοράει δέρμα από αληθοφάνειες και ψευδαισθήσεις, πολλαπλασιάζει τα είδωλα κι ύστερα τα καταβαραθρώνει για να φτιάξει νέα με ημερομηνία λήξης.
H σχέση γνώσης-πληροφορίας αποδεικνύεται σήμερα παρά ποτέ αντιστρόφως ανάλογη: Όσο βαθαίνει η δεύτερη τόσο στερεύει η πρώτη. Κι όσο στερεύει η πρώτη τόσο φυραίνει η έννοια και το περιεχόμενο της ανθρώπινης αξίας.
Βράζουμε στο δηλητηριώδες ζουμί μιας πραγματικότητας στην οποία τίποτα δε μοιάζει πραγματικό κι όλα συμβαίνουν ερήμην, ένας κυριαρχικός αχταρμάς πολιτικών και πολιτιστικών δρώμενων, εφιαλτικός και διάχυτος από έλλειψη αυθεντικότητας και ιστορικής συνέχειας. Το αποτέλεσμα του πώς φτάσαμε ως εδώ υποσκελίζει τα αίτια, ή θα 'πρεπε να τα υποσκελίζει, γιατί τα αίτια ερμηνεύονται ποικιλοτρόπως και συγκρούονται με εκ διαμέτρου αντίθετες αναλύσεις άμεσα εξαρτώμενες από την πυτιά της ιδεολογίας και της καλλιέργειας του εκάστοτε. Όμως πριν το ερώτημα γίνει σε α' πληθυντικό πρόσωπο είναι απαραίτητο να τεθεί σε α' ενικό πρόσωπο: Πώς έφτασα ως εδώ;
Το ζητούμενο παραμένει μετέωρο και ζητάει διακαώς δρόμο μέσα σ’ ένα συνολικό αδιέξοδο: Υπάρχει ένα τεράστιο κενό σ’ όλες τις συνιστώσες της ζωής: Κενό επικοινωνίας, κενό νοημάτων, κενό υπαρξιακό, κενό ανθρωπιστικό. Δεν ξέρω πόσα ουσιαστικά και επίθετα χωράνε ακόμα σ' αυτή τη μικρή λέξη, πάντως αυτό το καταραμένο και πολυσυζητημένο κενό μόνο ανύπαρκτο δεν είναι.
Το πώς θα το αντιμετωπίσει κανείς -αν και εφόσον το αντιληφθεί, όχι στιγμιαία και επιφανειακά, αλλά συνειδητά- εναπόκειται στη σχέση του με την εξερεύνηση, την ανακάλυψη, την αφύπνιση, την αναθεώρηση του εαυτού του -το πιο δύσκολο βήμα- μέσω της Γνώσης, με προσωπικό κόπο και πόνο, γιατί η αληθινή Γνώση εμπεριέχει αυτά τα δύο.
Και δεδομένου ότι Το κενό υπάρχει όσο δεν πέφτεις μέσα του (Ελύτης), τότε, Αυτός που θέλει να ταρακουνήσει τον κόσμο ας ταρακουνήσει πρώτα τον εαυτό του (Σωκράτης)...
Stavronia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου