ΣΟΡΟΚΑΔΑ

Πρωί Κυριακής και γύρισε ο καιρός. Οι ανέλπιστες λιακάδες των δύο ημερών που προηγήθηκαν έχουν χάσει τη λάμψη τους  κάτω από μια ανάρια συννεφιά, ομοιόμορφη σ’ όλο το εύρος του ορίζοντα…

Φυσάει. Όχι τίποτα ιδιαίτερο, ένα πέρασμα, μια κάποια σάρωση πάνω απ’ τη θάλασσα,  ίσα για ν’ αλλάξει  δέρμα  το νερό, ν’ ανατριχιάσει κάπως απ’ το ξύπνημα της παλάμης του αέρα.

"Σορόκος ή σιρόκος", ή και τα δυο μαζί, πάντως νοτιάς, έτσι ονομάζεται αυτός ο άνεμος που κάνει αισθητή -αλλά με σεμνότητα και διακριτικότητα- την εμφάνισή του υποθέτω απ’ την άνοιξη κι ύστερα -τόσα χρόνια στο νησί ακόμα  μαθαίνω τους ανέμους, συνήθως τους βρίσκω, αλλά δεν είναι και λίγες οι φορές που τους χάνω.

Παρακολουθώ  έξω απ’ το παράθυρό μου τα ψαροκάικα που ανοίγονται, εμφανίζονται και εξαφανίζονται πίσω απ’ το φάρο, αναρωτιέμαι πώς να είναι η αίσθηση αυτών των ανθρώπων που με τα πλεούμενά τους διασχίζουν τη θάλασσα, ζηλεύω τη δυνατότητά τους να απομονώνονται στα δικά της στοιχεία, να συνυπάρχουν στη σιωπή και την απεραντοσύνη της.

Σκέφτομαι πόσο μεγάλη τύχη είναι να ζεις κοντά της, να μεταφράζεις ανάλογα με τα ψυχικά φαινόμενα της διάθεσής σου τα πολλαπλά της πρόσωπα και να νιώθεις καθημερινά αυτόν τον αλλόκοτο ερεθισμό να σου γαργαλάει το νου στην ίδια θέση, εκεί που κάθε πρωί κοιταζόσαστε.

Όπως και να το κάνεις είναι ένα είδος απόδρασης, ένα φευγιό χωρίς αποσκευές, το σημείο που ο άνθρωπος ξαναβρίσκει τα κρυμμένα υλικά της προσφοράς και της ελευθερίας ενός παραγκωνισμένου παράδεισου…

Καλημέρα με σοροκάδα...

Stavronia