Στίχοι επί στίχων, ρίμες, τσιτάτα, φράσεις περίτεχνα δοσμένες έχουν κατά καιρούς ειπωθεί για την ανεκτίμητη και μυστηριακή Kυρία των γραμμάτων που θα ήταν κουραστικό και άσκοπο να ξαναειπωθούν απ’ αυτό το post.
Ο καθένας που καταπιάνεται μαζί της, άσχετα με την αμφιλεγόμενη ποιότητα των γραπτών του, διαισθάνεται τη μέθη και τη δίνη των λέξεων όταν επιχειρεί να αναβαπτίσει σκέψεις, αισθήσεις και παραισθήσεις στο ανεξερεύνητο πηγάδι του λόγου.
Είναι μια σχοινοβασία σε τεντωμένο, δυσδιάκριτο σχοινί με την άβυσσο να χάσκει από κάτω, επισφαλής ισορροπία ανάμεσα στο είναι και το μη είναι, στο συμβάν και την οπτασία, στη λογική και την τρέλα.
Η ποίηση είναι ίσως η βάρκα της άλλης όχθης του νου για ταξίδι χωρίς επιστροφή. Γιατί κι εδώ Ιθάκη δεν υπάρχει, τα ποιήματα είναι τα δέντρα του Ρίτσου που δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό, ή ο καλύτερος τοίχος για να κρύψουμε το πρόσωπό μας, σύμφωνα με τον Αναγνωστάκη.
Κι όσοι ασχολούνται μαζί της όχι στιγμιαία, σαν αστραποβολίδες που λάμπουν κι αμέσως σβήνουν αλλά συνεχόμενα και επώδυνα, προσπαθώντας να κατασκευάσουν το αμάγαλμα του κόσμου τους με παρρησία και συνέπεια, αυτοί ξέρουν την αναγκαιότητα και τη σημασία της για τη συνέχεια ενός αυθεντικού-ανθρωποκεντρικού πολιτισμού που ίσως καταφέρει να εξασθενήσει τη βαρβαρότητα και την ευτέλεια της ζωής.
Ή όπως λέει ο Πατρίκιος: Η ποίηση είναι μια λύτρωση ατομική - αν όχι ανάδειξη. Μπορείς μιαν άκρη μόνο της αλήθειας να σηκώσεις, να ρίξεις λίγο φως στην πλαστογραφημένη σου ζωή.
Stavronia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου