ΣΑΒΒΑΤΟΒΡΑΔΟ

Tραντάζει τα παραθυρόφυλλα ο αέρας. Θυμωμένος γίγαντας πιάνει απ’ τους ώμους ό,τι υπάρχει έξω απ’ τους τοίχους και παίρνει με το έτσι θέλω το λόγο. Ξεσηκώνει πλήθη κυμάτων και κάνει το ξέσπασμα της νύχτας πιο ηχηρό. Τελευταίες αναλαμπές ψύχρας, μετά την ισημερία κι η άνοιξη καταφτάνει με βήματα δισταχτικά.

Ξύνω τη σκέψη μου στη μύτη του λεπτοδείχτη. Ματώνω κι άλλο την πληγή του χαμένου χρόνου. Και λοιπόν;

Ο Προυστ το’ κανε ασθμαίνοντας όλη του τη ζωή μέσα σ’ ένα σπίτι χωρίς να ταξιδέψει ποτέ. Η πένα του ενάντια στο χρόνιο άσθμα του. Λεπτοδουλεμένο κέντημα απ’ τα μύχια της ψυχής του, τόσες λέξεις, τέτοιο αξιοθαύμαστο υφαντό που ξεδιπλώνεται και ξεδιπλώνεται σε χιλιάδες σελίδες, ολοένα πιο περίτεχνο. Αλλά ο Προυστ ήταν ένας ανάμεσα σε ελάχιστους που μας ταξίδεψαν τους τελευταίους αιώνες μακρύτερα κι απ’ τους πιο τολμηρούς θαλασσοπόρους.

Μα βγαίνουν οι ιστορίες απ’ την τσέπη; Βγαίνουν λέει ο συγγραφέας Σωτήρης Δημητρίου. Και μερικές φορές ανοίγουν το δέρμα του κόσμου για να δει όποιος θέλει το φως και το σκοτάδι του ορίζοντα των ανθρώπων.

Τρέμουσες φωταψίες της άλλης όχθης έγραψε ο Ρίτσος στη σονάτα του θέλοντας να πει κάτι άλλο αλλά ταιριάζει γάντι κι εδώ.

Γιατί η τέχνη δε μοιάζει με τη φωτιά. Είναι φωτιά. Και όλοι οι επίδοξοι ή άδοξοι καλλιτέχνες φλέγονται. Όχι από πόθο υστεροφημίας. Απ’ τον έρωτα της χάραξης.

Εξακολουθεί να φυσάει ακατάπαυστα. Έξω και μέσα στα παραθυρόφυλλα του νου μου. Κι ας είναι Σαββατόβραδο. Ο λεπτοδείκτης δεν καταλαβαίνει από τέτοια…

Stavronia