Η μοναδική τιμή για το Νοέμβρη του ’73, είναι να θυμηθούμε πόσο πολύ πριν το αυθόρμητο ξέσπασμά του ήταν αδύναμος και αναιμικός, ο πραγματικός "αντιδικτατορικός αγώνας". Πόσο ελάχιστοι και ανεπαρκείς είμαστε και σήμερα, για μιαν ακόμη φορά.
Αγοραφοβία μέσα στην εξαθλίωση, απόγνωση μέσα στον καθημερινό εξευτελισμό.
Συνηθίζουμε όλο και πιο πολύ, το κελί μας.
Άχρηστα είναι τ’ αυτομαστιγώματα, οι επετειακές αναμνήσεις κάποιου παρελθόντος, δίχως απαίτηση του καθενός από τον εαυτό του και τους συντρόφους του, να αλλάξουμε τα πάντα.
Το αύριο θα έρθει… ας πνίξουμε την αφωνία της πράξης μας. Δε θα προλάβουμε "εμείς" οι ίδιοι κάτι; Μα "η ζωή είναι μακριά, πολύ"…μακριά από την όποια επανάληψη, την όποια μεταφυσική προσμονή, μεγάλης – ατέλειωτης βίωσης η ίδια, πριν από μας και πολύ μετά από μας.
Η σαχλή μας τωρινή ποίηση, αμήχανη, εξυπνακίστικη, δήθεν πιασιάρικη και λαϊκίστικη αλλά βέβαια χωρίς ακροατήριο, ας μιλήσει -με όποιους θα το μπορέσουν- με το μόνο που μπορεί ακόμη να κάνει, ως φαίνεται. Με την αλήθεια της και την αναφορά της, Στον "άλλον". (ένα μικρό μη επετειακό ποιηματάκι. Τα πιο σημαντικά θα τα γράψουν, ήδη τα γράφουν, άλλοι… πιο νέοι, λιγότερο φθαρμένοι, πιο τσαμπουκαλεμένοι, όπως και τότε)
«Ζητούνται νεκροί, ο ευρών αμοιφθήσεται»
Πήρατε τα σημερινά σας αντικαταθλιπτικά;
Αγαπήσατε εθιμοτυπικά και σήμερα τα ταίρια σας;
Μήπως και θυμηθήκατε την πρώτη σας ανατριχίλα από φόβο;
Σκουπίσατε καλά τα αίματα κάτω απ' το κρεβάτι;
Τρώτε ακόμη τα χέρια σας σε άτοκες δόσεις;
Παίρνετε κάτι απ' τη σύνταξη της μάνας σας;
Αποφεύγετε τους καθρέπτες;
Τσαλακώσατε πρόσφατα τη μύτη σας να μυρίσετε τη μυρωδιά της;
Πλυθήκατε μετά μια-δυο άντε τρείς μέρες, έτσι δεν είναι;
Πέρασαν οι νεκροί σας στο όνειρο χωρίς να μιλήσουν, μόνο χαμογελώντας;
Μάθατε τεχνικές να κάνετε γλυκά, κρεατικά, σεξ όπως ποτέ άλλοτε;
Κλαίτε συχνά, αλλά μονάχα τον εαυτό σας, έτσι δεν είναι;
Σας ηρεμούν οι λάμπες το βράδυ, ναι;
Ζητούνται ζωντανοί, θα προτιμηθούν νέοι κατά προτίμηση καυγατζήδες.
Πηγή: to koskino
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου