ATITΛΟ

To αλλόκοτο υποθάλπεται στις πιο συνηθισμένες μέρες. Ο παραλογισμός ελλοχεύει εκεί που άνθρωποι και πράγματα βρίσκονται υπό αυστηρή καθοδήγηση ή υπό πλήρη αναρχία.

Ο  ύποπτα αναιμικός καιρός των προηγούμενων ημερών -που σήμερα μετατράπηκε σε καταιγίδα- συνάμα με τη γνωστή  περίπου ειδησεογραφία -αλλάζουν οι ηθοποιοί αλλά το έργο παραμένει με επουσιώδεις αλλαγές το ίδιο- στεριώνοντας το ένα πόδι στο προσυμφωνημένο, στην ασφαλή αγκαλιά του κοινότοπου και το άλλο στον αέρα, κάποιοι φιλοσοφούν το επόμενο βήμα:

Μπρος ή πίσω ή σταθερά εδώ; Το πρώτο υποδηλώνει ρίσκο, το δεύτερο οπισθοχώρηση, άκρως  επικίνδυνη αλλά  απαραίτητη όταν πρόκειται για ανασύνταξη, το τρίτο είναι αυτό που γενικά μας συμβαίνει. Λέω λοιπόν ότι με το βλέμμα όχι ψηλά αλλά ευθύγραμμα, κερδίζεις τουλάχιστον μια στοιχειώδη ισορροπία. Όσο για τα περασμένα μεγαλεία ανήκουν σε παρελθόντα χρόνο κι αν  τα νοσταλγήσεις πέραν του δέοντος ή του επιτρέποντος θα την πατήσεις σαν τη γυναίκα του Λωτ, η οποία εδέησε να γίνει στήλη άλατος αλλά κέρδισε ερήμην της την υστεροφημία.

Και τι μ’ αυτό;

Παραμύθια της Βίβλου, χρήσιμα μέχρι να μεγαλώσουμε και να ενηλικιωθούμε πριν αποφασίσουμε να πιστέψουμε σε άλλα χειρότερα γιατί σ’ αυτά οι γραφές είναι δικές μας κι ότι γράφει δεν ξεγράφει, αυτό το αναθεματισμένο  scripta manent είναι πέρα για πέρα αληθινό αλλά μπορείς να το αποκηρύξεις, αποκηρύσσοντας πρώτα τον εαυτό σου και επιλέγοντας μια από τις τόσες άλλες λευκές σελίδες εκτός κι αν περιμένεις το σύμπαν να συνωμοτήσει, πράγμα μάλλον απίθανο.

Στην ουσία όσες περισσότερες οι καταφάσεις πάνω στις οποίες δρομολογήσαμε την πορεία μας τόσο μεγαλύτερο το ερωτηματικό του νοήματος. Κατά συνέπεια η άρνηση έπεται και το οικείο προλειαίνει το έδαφος για το ανοίκειο.

Και το  τίμημα του ανοίκειου μια δεδομένη στιγμή πληρώνεται απ’ όλους, πιο ακριβά από εκείνους που νομίζουν ότι η είσοδος στην παράσταση της ζωής είναι ελεύθερη. Αλλά μήπως ήταν κάποτε;