ΛΕΞΕΙΣ

Είναι δύσκολη και βασανιστική κυρίως η αφετηρία. Η πρώτη λέξη. Τολμάς όμως γύρω  απ’ αυτήν να στήνεις τα διάσπαρτα κομμάτια του είναι σου.

Ύστερα η διαδικασία εξακολουθεί να είναι επίπονη αλλά όχι τόσο όσο στην αρχή. Κάπου θα σε οδηγήσει εκείνη κι όχι εσύ αυτήν.

 Είναι μια μάχη άνευ σημασίας αποτελέσματος. Νίκη ή ήττα δεν υπάρχει όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τη λευκότητα ενός φύλλου χαρτιού ή με τη σελίδα του word στην οθόνη του υπολογιστή. Εκτός κι αν βιοπορίζεσαι απ' αυτό. Αλλά εκεί είναι αλλιώς οι όροι του παιχνιδιού.

Για τους υπόλοιπους, μη επίδοξους συγγραφείς αλλά γράφοντες είναι ένας τρόπος ανάγνωσης των συμβάντων του έξω κόσμου, των τραυμάτων ή των θαυμάτων του έσω –δικού τους κόσμου, η προσωπική αποκωδικοποίηση του νοήματος ορατών τε και αοράτων.

Το κρυμμένο ερωτηματικό της πρώτης λέξης οικοδομεί μια σειρά από σκέψεις, στην προκειμένη -δική μου- περίπτωση άναρχες. Είναι ένας τρόπος απόδρασης, μια οδός αποσυμφόρησης από την πίεση. Ούτως ή άλλως άναρχη είναι και η ζωή. Άναρχη και απρόβλεπτη γι’ αυτό δε θέλουμε να τη χάσουμε. Ακόμα κι αν στις μέρες μας τείνει διαρκώς προς την αισχρότητα και την ευτέλεια.

«Ό,τι γράφουμε συμβαίνει, αλλά τίποτε δε συμβαίνει όπως το γράφουμε», λέει ο Γκαίτε. Τότε γιατί το γράφουμε;

Γιατί είναι ένας τρόπος οι λέξεις, για κάποιους ο μοναδικός που υπάρχει.

Συναντάς αλλιώς τον εαυτό σου. Συναντάς αλλιώς και τους άλλους.

Και πρέπει να ξαναβρεθεί ή να ξαναεφευρεθεί αυτός ο δρόμος για να ενώσει πάλι το κομμένο νήμα της ιστορίας του ανθρώπου και της συνέχειας του πολιτισμού.