ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ...

Είναι που μάθαμε να κοιτάμε προς τα κάτω τα τελευταία χρόνια, στην αρχή με κάποια έκπληξη και αποστροφή, αργότερα με αργή 
συνειδητοποίηση, τώρα τελευταία με βλέμμα βαθύτερης επίγνωσης της ολοένα συνεχιζόμενης εξαθλίωσης.

Η κάθοδος μόνο προς τα κάτω οδηγεί, το δε γίνεται πιο κάτω από δω, ανατρέπεται, και βέβαια γίνεται -το χωνεύουμε πια- και συμφωνούμε... κατηφορίζοντας.

Είναι που καμιά δεκαπενταριά μέρες τώρα διαβάζοντας την επικαιρότητα σε διάφορες ειδησεογραφικές σελίδες στο διαδίκτυο η απόγνωση και οι αυτοκτονίες  έχουν χτυπήσει κόκκινο κι όχι μόνο λόγω οικονομικής δυσπραγίας.
''Ευτυχώς'',  αυτό που υπολείπεται, εκτός των πολιτικών γεγονότων, είναι ροζ ημίγυμνες ή ολόγυμνες ιστορίες προς τέρψη και αγαλλίαση της κενότητας των οφθαλμών και της ψυχής (Κάπως πρέπει να παρηγορηθούμε!)

Είναι που σήμερα η πρώτη σελίδα της Google έχει γεμίσει ζωγραφιές από χαρούμενα προσωπάκια παιδιών μια και η 20η Νοεμβρίου καθιερώθηκε ως παγκόσμια ημέρα για τα δικαιώματα του παιδιού.
Όχι για όλα. Εξαιρούνται αυτά:

[…]Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας, περισσότερα από 85 εκατομμύρια παιδιά ηλικίας 5 έως 17 ετών εργάζονται σε όλο τον κόσμο ενώ, σύμφωνα με τα στοιχεία της UNESCO, η πραγματικότητα της παιδικής εργασίας στην Ευρώπη είναι ζοφερή.
Στη Γεωργία εργάζεται το 29% των παιδιών ηλικίας 7 - 14 ετών και το αντίστοιχο ποσοστό στην Αλβανία είναι 19%.
Στη Ρωσία, σύμφωνα με κυβερνητικές εκτιμήσεις, εργάζονται γύρω στο ένα εκατομμύριο παιδιά.
Στην Ιταλία, μια μελέτη τον Ιούνη του 2013, ανέφερε ότι εργάζεται το 5,2% των παιδιών κάτω των 16 ετών.
Στη Βουλγαρία ανήλικα παιδιά εργάζονται μέχρι και 10 ώρες στις καπνοβιομηχανίες και στη Μολδαβία οι διευθυντές των σχολείων, των γεωργικών εκμεταλλεύσεων και των γεωργικών συνεταιρισμών έχουν υπογράψει συμβάσεις που επιβάλλουν στους σπουδαστές να βοηθούν στη συγκομιδή.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Επίτροπος του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, Νιλς Μούιζνιεκς, δήλωσε πριν μερικές εβδομάδες ότι υπάρχει κίνδυνος ραγδαίας αύξησης της παιδικής εργασίας σε χώρες που μαστίζονται από την οικονομική κρίση, όπως η Ελλάδα, η Κύπρος, η Ιταλία και η Πορτογαλία.]
(Εφημερίδα Το Βήμα 17-10-2013)

Είναι που εν μέσω κυκλώνα  βρίσκεται ακόμα μια φορά η παιδεία ενώ περιμένουμε τον αυθεντικό, με το λαμπερό όνομα Κλεοπάτρα να καταφτάσει για να μας βρέξει με αίγλη βασιλική.

Είναι που μου ’ρχεται στο μυαλό εκείνο το άθλιο εθνικιστικό εμβατήριο, Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει και μου ’ρχεται κλαυσίγελως…
Δεν πεθαίνει;…
Και η ζωή συνεχίζεται. Συνεχίζεται..;