Τρίτη 8 Οκτωβρίου 2013

H MEΡΑ ΚΑΙ Η ΝΥΧΤΑ

   Ακατάπαυστος ο ρους της επικαιρότητας όλο αυτό το διάστημα. Με το ίδιο ανεξάντλητο θέμα επί μέρες, αυτό που  εξαντλεί και εξουθενώνει όποιον επιθυμεί να διαβάσει, πίσω και έξω από τα γνωστά γεγονότα, αλλιώς αυτό που πραγματικά (μας) συμβαίνει. Είναι η γνωστή, αλάνθαστη μέθοδος, δοκιμασμένη και επιτυχημένη από τότε που τα οπτικοακουστικά μέσα συνειδητοποίησαν τη δύναμή τους και έκαναν πράξη το αδιαφιλονίκητο μότο τους: Το ότι τελικά η συνείδηση του κόσμου κατευθύνεται. Σωστά…
   Ούτως ή άλλως πάντα κατευθυνόταν, η ιστορία περί αυτού τυρβάζει από τότε που οι πρώτες γραφές χαράχτηκαν πάνω στην πέτρα, πριν ακόμα από την  κάθε είδους έντυπη και ηλεκτρονική χειραγώγηση και υποδούλωση του νου, τόσες ηγεσίες, τόσοι πόλεμοι, τόσες μετακινήσεις συνόρων και πληθυσμών, κάποιοι πάντα, οι περισσότεροι κινούμενοι με ιδιοτέλεια, ελάχιστοι με αγνές προθέσεις και συνήθως πρόωρα χαμένοι, οδηγούσαν την πορεία του πολιτισμού προς το φως ή τον όλεθρο.
   Κάπως έτσι και τώρα αλλά χωρίς κανένα ευφυές ή διαβολικό ηγετικό πνεύμα να οδηγεί, παγιδευόμαστε σαν χειμωνιάτικες μύγες  στον ιστό μιας νοσηρής και ανάπηρης ενημέρωσης σχετικά με όλα τα τεκταινόμενα περί φασισμού στο δημόσιο βίο -απόρροια και συνέπεια του φασισμού στον ιδιωτικό βίο- κάνουμε σαν ξαφνικά να ανακαλύψαμε την Αμερική -γίναμε σύγχρονοι Κολόμβοι, διάβασα στο εξαίρετο blog Λόγος Παράταιρος- και έχουμε μείνει έκπληκτοι και άναυδοι απέναντι απ' αυτό που εδώ και χρόνια οικοδομούμε πετραδάκι-πετραδάκι στις πεποιθήσεις, στη συμπεριφορά και στις εν δυνάμει σχέσεις μας.
  "Βρε καημός και πίκρα" έλεγε κάποτε μια σοφή γιαγιά ενός φίλου θέλοντας να διακωμωδήσει τα μικρά βάσανα και τα άνευ λόγου και αιτίας παράπονα κάποιων χαζοχαρούμενων ανθρώπων κι έτσι όλος ο δικός μας καημός και πίκρα είναι -σύμφωνα με τα ΜΜΕ- οι απευθείας εικόνες των κρατουμένων από τα ανακριτικά γραφεία στις φυλακές, οι ατέρμονες συζητήσεις για τις ποινές πρώην υπουργών και νυν γκεμπελικών βουλευτών, το αλύχτημα των καυγάδων ανάμεσα στους σκυλάδες–αοιδούς, ενώ ταυτόχρονα η ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια συνθλίβεται από ένδεια οικονομική, ιδεολογική, πολιτισμική.
   "Η κοινωνία πρέπει να αυτοπροσδιοριστεί, να βρει μόνη της τους αντιπροσώπους της" έλεγε σε κάποια συνέντευξη ο γλύπτης Βαρώτσος, αλλά για να γίνει αυτό θα πρέπει "να επανεφεύρουμε την έννοια του ανθρωπισμού" λέει κάπου αλλού ο συγγραφέας Άρης Μαραγκόπουλος…
    Περίπου αυτά σκεφτόμουν σήμερα ακούγοντας ειδήσεις, ψάχνοντας  τις λέξεις, τις φράσεις του κειμένου και τον τίτλο, όταν ξαφνικά ήρθε η κόρη μου και μου διάβασε ένα παραμύθι για τη μέρα και τη νύχτα, που είχε γράψει σχετικά με μια σχολική εργασία της.
Το παραθέτω αυτούσιο, χωρίς σχόλια, μόνο με ένα ερώτημα στο τέλος:
   Παλιά ήταν δυο φίλες, η Ημέρα και η Νύχτα. Ήταν πολύ αγαπημένες και δεν έκανε η μια χωρίς την άλλη. Ένα πρωί είπε η Ημέρα στη Νύχτα ότι θα πήγαινε ένα ταξίδι κάπου μακριά και θα ξαναγυρνούσε. Η νύχτα την αποχαιρέτησε. Την περίμενε ημέρες, μήνες, χρόνια. Η Νύχτα ανησύχησε και έψαξε να βρει τη Μέρα. Δεν τη βρήκε και στενοχωρήθηκε, έτσι από τη λύπη της σκοτείνιασε. Η Ημέρα όμως που πάντα είχε ελπίδες ότι θα την ξανάβλεπε έμεινε για πάντα Φωτεινή. Η μια κυνηγά την άλλη αλλά ποτέ δεν μπορούν να συναντηθούν.
   Η νύχτα δεν κατάφερε να βρει τη μέρα κι απ' τη λύπη της σκοτείνιασε…
Θα τη συναντήσει άραγε κάποτε; 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου