Άντε πάλι. Κάθε χρόνο να καταπίνουμε αμάσητο τον ίδιο ξαναζεσταμένο αναχρονισμό.''Το δημόσια εκτεθειμένο ψέμα'', όπως κάπου διάβασα ότι είπε ο Ουμπέρτο Έκο. Μαθητικές και στρατιωτικές παρελάσεις που αναδεικνύουν ένα θεσμό μιλιταριστικής προέλευσης από μια μακραίωνη περίοδο πολεμοχαρούς παρελθόντος, όταν οι κατά καιρούς -ισμοί αιματοκύλησαν τον κόσμο.
Ειδικά στη χώρα μας είναι γνωστό και στον πλέον ανιστόρητο ότι αυτό το πανηγυράκι καθιερώθηκε την εποχή του δικτατορικού καθεστώτος του Μεταξά προς δόξα και τιμή της προπαγάνδας του εθνικισμού και του ελληνοχριστιανικού ιδεώδους.
Στην ουσία η παράταξη και ο βηματισμός κατά στοίχους πρεσβεύει την πειθαρχία, την τυφλή υποταγή και εν τέλει την κοπαδοποίηση, καλλιεργώντας και επιβάλλοντας την πίστη μιας ολιγομελούς ή πολυπληθούς ομάδας -δεν έχει σημασία το μέγεθος αλλά το δόγμα- ότι η δική της ιδεολογία είναι σπουδαιότερη έναντι των άλλων, οπότε δεν είναι άξιο απορίας γιατί στο όνομα αυτής της ιδεολογίας ανοίγει ο δρόμος για το φανατισμό και την ευλογία των εγκλημάτων.
Όλη η ιστορία του 20ου αιώνα είναι γεμάτη από μίσος, βία και σφαγές στο όνομα πάντα ιερών και οσίων, μέσα στο διπολικό πνεύμα εμείς εναντίον των άλλων, της αντίληψης όποιος δεν είναι μαζί μας γίνεται αυτόματα εχθρός μας με συνέπεια τέτοιου είδους ασύνειδη νοοτροπία να διαπερνάει σα σφαίρα τη μια γενιά μετά την άλλη και ο παραλογισμός της υπεροχής να διαιωνίζεται.
Δεν αποτελεί πεποίθηση κανενός ελεύθερου, ειρηνικού και στοχαστικού ατόμου, το οποίο παρατηρεί, ακούει, μελετά και αμφιβάλλει, ψάχνοντας κάτω από το μακιγιάζ της ιστορίας και της ωραιοποιημένης αλήθειας για ηρωισμούς και αυτοθυσίες -όχι πως δεν υπήρξαν, αλλά όχι για να εξυπηρετηθεί η ανωτερότητα οποιασδήποτε φυλής ή έθνους- το γεγονός ότι οι παρελάσεις και τα ταρατατάμ των στρατιωτικών εμβατηρίων προάγουν πολιτισμό και ανθρωπισμό.
Κι ενώ όλες οι άλλες χώρες της Ευρώπης γιορτάζουν το τέλος του Β΄, -ποτέ ξανά ήταν το παγκόσμιο αίσθημα και όραμα του απλού κόσμου- εμείς γιορτάζουμε την αρχή και τη συνέχειά του με φιοριτούρες και επιδείξεις σαν αντί να τον καταδικάζουμε τον εξυμνούμε, βάζοντας μάλιστα παιδιά, που αυτονόητα δεν έχουν εμπεριστατωμένη γνώμη ή άποψη να παρελαύνουν στρατιωτικά.
Όπως στο μακρινό και πρόσφατο παρελθόν οι ιεροεξεταστές, ο κόκκινος στρατός, οι ναζιστές, η κου κλουξ κλαν και δε συμμαζεύεται...
Δεν είναι παράδοξο όλο αυτό να γίνεται κάθε χρόνο ένα είδος επετειακής πασαρέλας, το μήκος της φούστας των κοριτσιών να κοντεύει να φτάσει στον αφαλό, άλλοι γονείς να καμαρώνουν κι άλλοι να παρακολουθούν με το υπογλώσσιο στα όρια του εγκεφαλικού κι ο χαβαλές να χτυπάει κόκκινο.
Είναι κοινότυπη αλήθεια τελικά ότι η ιστορία δε διδάσκει -το ποια ιστορία βέβαια σηκώνει πολύ νερό- ή ότι εμείς είμαστε πολύ απαίδευτοι μαθητές της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου