ΠΟΤΕ ΦΕΥΓΩ;

Με τράβηξε το καλοκαίρι απ' το μανίκι ενώ ακόμα φορούσα μια ξεχειλωμένη χειμωνιάτικη κάλτσα, απομεινάρι ενός χειμώνα που πριν μαζέψει τις αποσκευές του οριστικά, μπαινόβγαινε απ΄τα παράθυρα του σπιτιού και της ψυχής μας, έτσι για να μην τον ξεχνάμε.
Σαν κάτι φαντάσματα παρελθόντων ερώτων που αν αποφασίσεις να σε ξαναδαγκώσουν σε παρόντα χρόνο μπορεί να σε εξοντώσουν. (Γι' αυτό ξανασκέψου το)...
Ιούνιος, ταξίδι στην Αθήνα, δουλειές, ανειλημμένες υποχρεώσεις...
Άφησα για λίγο το μπλε μπαλκόνι μου, τον ιδιωτικό μου παράδεισο  της αρμύρας και της περισυλλογής, άφησα την πιο τρυφερή αγκαλιά, αυτή του Αιγαίου, του Ελύτη  και του Σεφέρη, τον  αψεγάδιαστο ήλιο του κι έγινα (ευτυχώς για λίγο) παρατηρητής και συμμέτοχος της έντασης και της (κακώς εννοούμενης) τρέλας αυτής της πόλης.
Όμως είναι η πόλη μου. Αυτή των παιδικών χρόνων και νεανικών μου χρόνων, μια ιστορία   περασμένων μεγαλείων, μια δύσκολη σχέση...
Είναι η ''κάποτε'' ανθρώπινη και ερωτεύσιμη Αθήνα...
Τώρα μοιάζει με αντικατοπτρισμό που όποιος πρόλαβε είδε μέσα του φευγαλέα μια λάμψη  καλοσύνης και γνησιότητας ...
Τότε που τα πρόσωπα ξεκλειδώνονταν ευκολότερα και μπορούσες να τραβήξεις απ' το συρτάρι τους το χαμόγελο και την κουβέντα. Χωρίς αντίτιμο, χωρίς υποχρεωτική ανταπόδοση.
Τώρα  έχει ξεχειλίσει από οργή, θλίψη, μοναξιά και παραίτηση. Έχεις την αίσθηση ότι κάτι υποχρεωτικά πρέπει να της πληρώσεις για να σου ρίξει ένα βλέμμα, έστω κι αδιάφορο.
Μου θυμίζει πόρνη σπιτωμένη, όχι του πεζοδρομίου αλλά ούτε και πολυτελείας.
Έχει οπωσδήποτε την ταρίφα της.
Αν ακόμα σε καυλώνει πληρώνεις. Αλλιώς γυρνάς την πλάτη σου και φεύγεις...
Πότε φεύγω;