ΜΗΠΩΣ ΖΩ ΣΕ ΑΛΛΗ ΧΩΡΑ;

Δε συνηθίζω να σχολιάζω την επικαιρότητα. Το συγκεκριμένο post δεν χρωματίζεται ούτε κομματίζεται ούτε υποστηρίζεται από κατευθυνόμενες απόψεις ή θέσεις, δεν είναι καν πολιτικό -με την αυθεντική και υγιή σημασία του όρου-, αλλά είναι φορές που η είδηση σε επιλέγει έτσι όπως περνάς αφηρημένα από δίπλα της ενώ έχεις άλλα στο μυαλό σου και περί άλλων τυρβάζεις.
Κάπως έτσι άκουσα σήμερα στο μεσημεριανό δελτίο για την επίσκεψη του κ. Γιούνκερ, πρώην προέδρου του  Eurogrοup και νυν πρωθυπουργού του Λουξεμβούργου, κατά τη διάρκεια της οποίας μίλησε για λάθη στην εκπόνηση του πρώτου μνημονίου, για αμφιβολίες και για μια προσπάθεια τότε (2010) να μη διαχυθεί η κρίση από την Ελλάδα στα υπόλοιπα κράτη μέλη της ζώνης του ευρώ.
Επίσης διάβασα ότι είπε πως η επίτευξη κάποιων στόχων στο δημοσιονομικό τομέα δεν έχει φτάσει ακόμα στο σπίτι κάθε Έλληνα. Κατά συνέπεια βρισκόμαστε στο ''σωστό'' δρόμο.
Σε δυο χρόνια μάλιστα θα έχουμε εξυγιάνει πλήρως τη δημοσιονομική μας κατάσταση και θα βρισκόμαστε σε πλεονεκτικότερη θέση από τις χώρες της Β. Ευρώπης (!)
Χωρίς να γνωρίζω την ερμηνεία και τη σημασία των δυσνόητων οικονομικών όρων ούτε το τι και πού ακριβώς πετύχαμε αναρωτήθηκα μήπως ζω σε άλλη χώρα και όλο αυτό που ακούω αφορά πολίτες που μόνο με τη δεινοπαθούσα Ελλάδα δεν έχουν σχέση...
Έκανα λοιπόν μια σειρά από σκέψεις που αποφάσισα να τις μοιραστώ μαζί σας:
Το πρώτο μνημόνιο ή πρώτο λάθος λοιπόν κόστισε στη χώρα μας 3 δισ., όπως λέει η μελέτη του ΚΕΠΕ (Κέντρου Προγραμματισμού Οικονομικών Μελετών) και σε βάθος τριετίας 9 δισ.
Άρχισαν αναπροσαρμογές και προσπάθεια να καλυφτεί το έλειμμα, όμως οι  δείκτες όπως φάνηκε δε βόηθησαν και πολύ κι ενώ τα πράγματα πήγαιναν απ' το κακό στο χειρότερο ήρθε το δεύτερο πακέτο οικονομικών μέτρων, το τρίτο, το μεσοπρόθεσμο και τα μέτρα λιτότητας ταυτόχρονα με την επιβολή υψηλών φόρων και μια σειρά αντισυνταγματικών μέτρων, το δεύτερο μνημόνιο με το ''κούρεμα'' και στη συνέχεια η πλήρης κατάλυση του νομοθετικού πλαισίου των εργασιακών σχέσεων, τα λουκέτα, η ανεργία, οι άστεγοι,οι αυτοκτονίες και τον τελευταίο χρόνο τα κουρεμένα ''χρυσά'' παλικάρια που καταφέρνουν με την ενοχή, την ανοχή και τη δήθεν αποστροφή μας να κρατάνε ψηλότερα απ' όλα τα υπόλοιπα κόμματα τη δημοτικότητά τους.
Δε θέλω να μιλήσω όμως ούτε για κομματικά εκτρώματα ένθεν και ένθεν ούτε για ατομικές ευθύνες. Αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο που αν ανοίξει υπάρχει κίνδυνος να μην κλείσει ποτέ.
Λέω για το πανευρωπαϊκό και ενθοσωτήριο σχέδιο σωτηρίας που εδώ και τρία χρόνια άρχισε επιτέλους να αποδίδει καρπούς...
Σε μια διετία λοιπόν να αισιοδοξούμε ότι θα  έχουμε γίνει μια χώρα που θα ευημερεί και θα προοδεύει. Υπομονή και θυσίες μέχρι το 2015...
Μήπως τότε θα δανείζουμε κι όλας τους φτωχούς Βορειοευρωπαίους;
Τώρα αν σας θυμίζει όλο αυτό μια ιστορία αντίστοιχη με αυτή που ζήσαμε το 2010, αναμένοντας το 2012, αλλάξτε πλευρό, εφιάλτης είναι. Αλλά επειδή υπάρχει βάσιμη πιθανότητα να τον ξαναδείτε, ανεπιφύλακτα σας συνιστώ να ξυπνήσετε...