ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Τόσα καλοκαίρια έκανα την αντίστροφη διαδρομή. Όταν οι άλλοι πήγαιναν εγώ ερχόμουν. Χωμένη βαθιά στο παραμύθι και τη μαγεία της νησιώτικης επαρχίας, δικαίως -ως κάποτε παιδί της πόλης- εκστατικός παρατηρητής θαυμάτων, χρωμάτων, εναλλαγών και αρωμάτων των τοπίων αναμασούσα την κοινοτυπία για τον άνθρωπο της φύσης. Αλήθεια αναμφισβήτητη!
Τρεις φορές το χρόνο το βελάκι της διαδρομής μου στρεφόταν πίσω. Τότε που οι άλλοι έρχονταν, κυρίως Πάσχα και καλοκαίρι, έφτανε η ώρα της δικής μου δια ολίγον μετανάστευσης. Εποχικός μετανάστης της πόλης και της τρέλας της.
Ώσπου η ρίζα μου -αν και στην άμμο- άρχισε πλέον να πριονίζεται όταν το περιορισμένο, χαζοχαρούμενο και ευτελές της περίκλειστης νοοτροπίας του νησιού συν η αλλαγή της ατραπού στην προσωπική μου ζωή, με οδήγησαν στην πόρτα εξόδου απ’ το απέραντο γαλάζιο, ειδυλλιακό σκηνικό.
Θαυμάσια τα παραδοσιακά πλακόστρωτα δρομάκια, τα κατσίκια-εκκλησάκια, οι υπέροχες μεταπτώσεις της θάλασσας, οι ειρηνιστές κι οι Γότθοι που καταφτάνουν κάθε αρχή και τέλος καλοκαιριού, η νεκρική σιγή της πρώτης φθινοπωρινής βροχής, ο μαρασμός πριν την αναγέννηση, ο αέναος κύκλος ξανά και ξανά, δε φτάνουν πια, πιο σωστά δε μου φτάνουν, ελλιπές το αριστουργηματικό πορτρέτο χωρίς μια πινελιά στοχαστικής απεικόνισης του πνεύματος και της αναζήτησης που ορίζει τον άνθρωπο ή που θα 'πρεπε να ορίζει τον άνθρωπο.
Πληρότητα ίσως να υπάρχει στους αυτόχθονες, είτε καταπιάνονται με τη γη είτε με το υγρό στοιχείο. Είναι αλλού παπά ευαγγέλια αυτοί. Οι τελευταίοι ευτυχείς του πλανήτη. Τους ζηλεύω αλλά δε γίνεται να τους μοιάσω.
Αναγκάζομαι λοιπόν να παραδεχτώ όχι ως δια της βίας, αλλά ως δια της συνειδητοποίησης ότι οι εδώ προσδοκίες μου πνέουν τα λοίσθια και η επιστροφή στην πόλη είναι πλέον μονόδρομος.
Τελευταίο μου καλοκαίρι στο νησί λοιπόν με την ιδιότητα του μόνιμου -τι ειρωνία!-κατοίκου και Δεκαπενταύγουστος.
Το φθινόπωρο θα με βρει να χορεύω ψαρωμένη και αδέξια στους ασαφείς αλλά ενδιαφέροντες ρυθμούς μιας εκ νέου ανεξερεύνητης μουσικής, περισσότερο σχιζοφρενικής, κάτω από το ψυχεδελικό πρίσμα μιας λυτρωτικής ανωνυμίας.
Ακούγεται η σειρήνα του πλοίου της γραμμής. Μια διαφορετική σειρήνα με προσκαλεί σ’ ένα ανατρεπτικό ταξίδι χωρίς ευοίωνη ή δυσοίωνη πρόγνωση.
Ακολουθώ τα βήματά μου και προετοιμάζομαι για το αβάπτιστο που έρχεται.
Η κοίμηση της Θεοτόκου κυοφορεί μέσα μου περίεργα ξυπνήματα…

S.