ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ

Με δρεπάνι κόκκινο η νύχτα  

Κάτι κλάδευε χτες το φεγγάρι

Στην αυλή μεσήλικο καλοκαίρι

Ρυτιδώνει τ’ αυλάκια της προσμονής

Η σπορά ό τι έδωσε, έδωσε

Ανάμεσα Σάββατο και Κυριακή

Μια άλλη μέρα αποσιωπήθηκε

Τόσο απασχολημένοι και άδειοι

Δεν καταλάβαμε την αναστροφή

Του χρόνου οι αφανισμένοι δείχτες

Κινούνταν χωρίς συνείδηση βεβαιότητας

Το αύριο προνόμιο των τολμηρών

Κάποια στιγμή θα ορθώσει ανάστημα

Απρόσμενο κύμα σε απάνεμη ακτή

Εδώ η κατακτημένη θάλασσα

Με την ίδια ασυγχώρητη ειρωνεία

Καγχάζει την αργοπορία του ήλιου

Ψηλαφώντας το λίγο ακόμη

Έτοιμη πάντα προς αναχώρηση

S.