ΑΙΣΙΟΝ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΕΣ ΤΟ ΝΕΟ ΚΡΥΟ

Φαρμάκι στη γλώσσα του καιρού 

Αναμασάμε ευχολόγια κι απευχόμαστε

Στα όρη στα άγρια βουνά το κακό
Αλλά δεν ξεκουμπίζεται μόνο του βλέπεις
Η ίδια θλίψη ψύξη απ’ τις χαραμάδες
Ψάχνει στο σώμα σου το κρεβάτι της
Σκεπάζεται με όσα δε θέλησες να πεις
Μιλάει τη γλώσσα ενός πεθαμένου κούκου
Αθώου χωρίς υποψία άνοιξης στα φτερά του
Ποιος θα μπορέσει να συνετίσει το σκοτάδι
Όταν έρχεται έρποντας πίσω σου
Τυλιγμένο σ’ εκείνο το μακρύ παλτό
Πιάνοντας αθόρυβα θέση στον εξώστη του νου
Αναποδογύρισε λοιπόν τα μάτια σου
Να στάξεις λίγο άσπρο στο στόμα του
Μέτρησε αντίστροφα τα δάχτυλα της νύχτας
Σήκωσε κι άλλο παγωμένο ποτήρι
Με μια πρόποση για κείνα που δεν ήρθαν
Αίσιον και ευτυχές το νέο κρύο λοιπόν…

S.