ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ

Κουβαλάω ένα βαρύ φορτίο. Βαραίνει όλο και περισσότερο κάθε φορά που ένα φύλλο πέφτει από το πλακέ ημερολόγιο του τοίχου. Με στροβιλισμό πούπουλου. (Μαζί με το ποιηματάκι που ΄χει από πίσω. Όλο ρίμες κι επιφωνήματα. Του έρωτα και της σκοπιάς. Παράλογα πράγματα. Και τα δυο. )
Συμβαίνει κάθε μέρα. Όσο πέφτει. Χωρίς διακοπή... Κι η πλάτη μου καμπουριάζει επικίνδυνα. Απ’ το βάρος. Κι ας μην είναι φανερό στους άλλους. Προσπαθώ να το κρύψω. Κρατώντας ίσια μια νοητή γραμμή μέσα μου. Αστείο πράγμα!
Ο καθρέφτης μου δεν διαψεύδεται. Ο καθρέφτης μου είμαι εγώ. Ακόμα και χωρίς καθρέφτη ένα κατασκοπευτικό μάτι με παρακολουθεί. Με το αλφάδι του με ζυγίζει. Είναι το δικό μου μάτι. Το άγρυπνο, αυτό που κρατάει ένα τετράδιο συμβάντων. Κρίνει και επικρίνει. Σπάνια εγκρίνει. Ποτέ δεν υποκρίνεται. Γιατί είναι ο τέλειος υποκριτής μιας παράστασης που αρχίζει με την έξοδο από ένα άλλο σώμα και τερματίζει σε μια άγνωστη είσοδο χωρίς σώμα. Ενδιάμεσα συλλέγουμε αυταπάτες. Αυτό είναι το φορτίο. Κι εδώ όλοι καταλαβαινόμαστε. Χωρίς λόγια.

Stavronia