ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Bρίσκομαι στο λευκό τοπίο της οθόνης. Χιόνι παντού. Μέσα στο κεφάλι μου ένας αμείλικτος κέρσορας αναβοσβήνει τις σκέψεις μου. Γράφει διάσπαρτες λέξεις, φωτίζει σκιές χωρίς υπόσταση, χτες ήμουν για λίγο μια άλλη, σήμερα θα ’μαι πάλι για λίγο εγώ. Το δύσκολο είναι να γίνω ελάχιστα εσύ. Γι’ αυτό προσπαθώ να αντλήσω από τα γεγονότα το απτό, αυτό που αδιαμφισβήτητα συνέβη.
Και ο κέρσορας συνεχίζει να γράφει ανεπιτυχώς. Ύστερα επιτυχώς διαγράφει. Καλύτερα έτσι. Οι αφαιρέσεις πολλές φορές προσθέτουν περισσότερα απ’ τις προσθέσεις. Καθαρίζουν το δρόμο από τις κατολισθήσεις, σαρώνουν τις πέτρες και τα χώματα της μνήμης, της συνήθειας, της καθημερινότητας. Έτσι κι αλλιώς η αυλαία της ζωής, όσο αναπνέει κανείς, είναι σταθερά σηκωμένη. Κάποιος, κάποιοι σε παρακολουθούν. Κι εκεί πάντα ανάμεσά τους στέκεται βουβός και απρόσιτος ο εαυτός σου. Απ’ αυτόν τον απαιτητικό θεατή ποτέ δε γλιτώνεις. Ιδίως όταν μερικές φορές κάνει ότι αποστρέφει το βλέμμα από πάνω σου, όταν σου δίνει την ψευδή αίσθηση ότι δεν ασχολείται πια μαζί σου. Την πάτησες αν τον πιστέψεις! Ίσα ίσα τότε σε περνάει από ψιλό κόσκινο, μια επίφαση ελευθερίας προσφέρει στιγμιαία για να λειτουργήσεις δήθεν χωρίς αναστολές.

Σήμερα τελειώνει η παράσταση. Αυτή που λαμβάνει χώρα ενώπιον κοινού. Τελευταίο
χειροκρότημα μέχρι να ξαναπαίξουμε. Αλλά δε θα’ μαστε ίδιοι. Ούτε εμείς ούτε ο ρόλος μας. Κι ο ίδιος κέρσορας σε μια λευκή οθόνη, κρυμμένη πίσω από άλλες που αλλάζουν αστραπιαία τα γεγονότα των ημερών θα διαγράφει το ημιτελές και το ευτελές ακατάπαυστα μέχρι να πλησιάσει το ολοκληρωμένο και το ατόφιο. Τότε θα κρατήσει μόνο μια λέξη που δε θα μπορεί να πει παρά μόνο την αλήθεια. Δεν έχει σημασία ποια (ποιανού) την αλήθεια. Σημασία έχει ότι αυτή η λέξη θα κλείνει μέσα της εντιμότητα και παρρησία.
Ευτυχώς. Αυτό αν μας σώσει θα έρθει απροειδοποίητα…

Stavronia