Κυριακή βράδυ. Διαβάζω τον επίλογο της βροχερής μέρας στα σύννεφα που ξαπλώνουν στο κορμί της θάλασσας ως εκεί που φτάνει το βλέμμα. Τεμαχισμένα χρώματα σε φόντο σέπια. Αναιμικό κίτρινο, πικραμύγδαλο που αρνείται το πράσινο του καλοκαιριού. Ανασαίνουν τα ξύλινα κουφώματα αρμύρα και νοτισμένα τριαντάφυλλα. Γυαλίζει το Αιγαίο σ’ όλο το ανθισμένο του μεγαλείο! Άφθαρτη η εικόνα της απεραντοσύνης του, εδώ το θαύμα επαναλαμβάνεται κάθε μέρα, ιδιαίτερα αυτήν την εποχή. Το νιώθεις να αποτυπώνεται όχι μόνο στην επικράτεια των ματιών αλλά και στην έκφραση των ανθρώπων.
Ακόμα και στα πιο σκοτεινά και δύστροπα, στα ρυτιδιασμένα και κουρασμένα πρόσωπα των γερόντων υποβόσκει ένα αδιόρατο χαμόγελο, ένα ψήγμα ειρωνείας για το χρόνο και την αυταπάτη της καθημερινότητας, κάτι διαφαίνεται απ' τη χαραμάδα της ψυχής τους που δεν μπορούν ή δε θέλουν να το μοιραστούν μαζί σου, μια βαθιά κρυμμένη σοφία μόνο για ιδιωτική χρήση.
Νύχτωσε για καλά. Σώπασε κι η τελευταία φλύαρη σουσουράδα που έχασε την απογευματινή της βόλτα από την αναμενόμενη νεροποντή. Ίσως αύριο να τα ψάλει στον ήλιο για την κυριακάτικη ασυνέπειά του. Όπως κι αν είναι όμως θα ξέρει ότι εδώ πίσω απ’ το μαύρο θα ενεδρεύει πάντα το γαλάζιο της ψυχής και της ομορφιάς αυτού του τόπου…
Stavronia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου