ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΜΕ ΝΙΚΟ ΚΑΡΟΥΖΟ

                 Εκτροχιάζουμε νοήματα   
Xάρηκα κύριοι και τη χτεσινή σελήνη.
Λέω πως ήτανε μυστηριώδης’ ενδεχομένως
τ’ ουρανού ο κόκκυγας.

Εγκαινιάζω σήμερα την κλινική ποίηση
καθώς μου φαίνεται πως ο ήλιος  

είν’ ολωσδιόλου ανάλγητος όταν τρυπώντας πιλατεύει μ’ αρίφνητα αστραφτερά καρφιά

τις μεσημεριάτικες θάλασσες.
Με λίγο αίμα βραχύβιας μύγας απάνω στο βραχίονα
έκανα προ ολίγου τον τελευταίο μου φόνο.

Θα μακρύνει ο ίσκιος μου νεκρολογώντας κυνικά θαύματα
κι αν ανέρχομαι συνεχώς, αλήθεια,

σε ορεινές εξισώσεις

την ιθύφαλλή μου μελαγχολία συνθίβοντας

εντούτοις δεν αφήνω πια ρητορικά μαλλιά τώρα τα κόβω

/τα αποπνιχτικά μου επίθετα!/
ήρθε η ώρα να αναμειχθώ στο Σύμπαν εκπληχτικά

ολομόναχος

από φαγώσιμο Λογικό και τότενες

θα χειρίζομαι το πιο φανταστικό ψαλίδι.
Ναι, βρε εχέφρονες, εσείς του νου να πούμε εθνικόφρονες!

Υποφέρω την πρόταση της θεότητας.

Ν. ΚΑΡΟΥΖΟΣ / ΑNTΙΣΕΙΣΜΙΚΟΣ ΤΑΦΟΣ