Από το Υ.Γ.
...Όλα προς τι;
Ζήσαμε παιδικά χρόνια, νιότη - διαφορετικά...
Η φοβερή εξυπνάδα του, χωρίς ίχνος ευαισθησίας.
Τα φτωχόπαιδα που έγιναν αφεντικά...
...Πλήθος περιφερόταν χρόνια μέσα στο σπίτι του αλλά κανείς ποτέ δεν μπήκε στο μικρό καμαράκι κάτω από τη σκάλα...
...Ήθελε να ήταν ζωγράφος για να ζωγραφίζει μόνο τα χέρια της...
...Ύστερα από οχτώ χρόνια έμαθε πως το τηλέφωνό της εκείνο το βράδυ ήταν χαλασμένο.
Μέσα σ' ένα στίχο πόση φλυαρία.
Το παρελθόν μιας αυταπάτης...
...Αγαπούσε ακόμη και τον αριθμό του τηλεφώνου της...
...Άνθρωποι χωρίς λεβεντιά.
Το ιδανικό κάθε επανάστασης: το μέτριο, ήσυχο, ειρηνικό παρόν, το ανέφελο μέλλον...
...Μες στο σταματημένο αυτοκίνητο τής έσγιγγε ώρες τα χέρια.
Ζήσαμε, εννοούν γλεντήσαμε...
...Τόση κακότητα εν ονόματι του ανθρωπισμού!
Απόφαση της ήττας...
...Έφτασε πια στην ηλικία που δεν μπορούσες να συγκρατήσεις τα χρόνια στον κατήφορο...
...Τώρα πια στην Τέχνη όχι μεγέθη - απλώς αποχρώσεις...
...Ψάχνοντας τις λέξεις άρχισε το ψέμα...
...Έλα εδώ - δε θα μας βρουν...
...Έψαξε - τίποτα κάτω από τις λέξεις...
...Οι επαγγελματίες πεπειραμένοι...
...Εμένα θα μού άρεσε με μια μουσική υπόκρουση, είπες, όπου θα καθόριζες εσύ τα κενά της σιωπής...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου