Όμως να! Σαν να’ χει πέσει ο πρώτος σπόρος της άνοιξης. Πλανάται περισσότερο μέσα μου παρά γύρω μου, κρύβει ό, τι με πνίγει ασφυκτικά σαν μέγγενη ή σαν ανεκπλήρωτος πόθος καθώς φανερώνεται σε ανύποπτο χρόνο και διεκδικεί τη θέση του στο σύμπαν του δικού μου κουραστικού χειμώνα.Οσμή ανθοφορίας από γέννηση ή μαρασμό. Έχουν τον τρόπο τους τα λουλούδια να έρχονται και να φεύγουν μ’ αυτό το θεαματικό τρόπο. Κατακλύζοντας την ατμόσφαιρα του χωροχρόνου της κίνησής μου.
Ένα καλάθι ευχές στη μέση του σαλονιού. Έτσι διεκδικεί η αγάπη τα ελάχιστα με την έκπληξη και τη σεμνότητα του ανεπιτήδευτου.
Πολύτιμο, δυσεύρετο πετράδι ενός κόσμου διαφορετικού από εκείνον που μαθαίνει πώς να προσθέτει στην κάθε μέρα λίγη δόση σκοταδιού επιπλέον.
Κάπου αφημένο το μαγικό ραβδάκι της ζωής μονάχο του, κάνει ακόμα θαύματα.
Όπως αυτός ο υπέροχος κήπος που φυτρώνει στο τραπέζι μου. Αναπάντεχα. Εδώ πάνω ανεβαίνω με το βλέμμα της ψυχής και δε βουλιάζω ούτε θα βουλιάξω ποτέ.
Περπάτησα, περπατώ και ξέρω.
Στον αγαπημένο μου φίλο Δ.
ως ελάχιστη ανταπόδοση για τώρα και για τότε.
S.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου