ΟΙ ΣΚΙΕΣ ΔΕ ΜΕΝΟΥΝ ΠΙΑ ΕΔΩ

Μια μέρα επέστρεψε

Η πιο ύπουλη σκιά

Με βρήκε αμήχανη

Της άνοιξα την πόρτα

Με το αθώο χέρι της λύπης

Περιπλανήθηκε στις εποχές μου

Ερωτεύτηκε το χειμώνα

Ευτυχώς κεραυνοβόλα

Γιατί έτσι αναίτια

Αποφάσισε να ζήσει μαζί του

Ετοίμασα τη βαλίτσα μου

Τη χαιρέτησα κι έφυγα

Με την άνοιξη

Παραμάσχαλα

Χαρούμενη πια

Είχα τελειώσει

Οριστικά μαζί της

Απόμεινε παγωμένη

Στη ντουλάπα

Με το σκελετό

Και τα φαντάσματα

Επιτέλους

Απελευθερώθηκα

Τώρα περπατώ και σφυρίζω

Περπατώ.

Και σφυρίζω.

S.