...[Όταν τα πράγματα τελειώνουν έχουν πια τον αριθμό τους και ο κόσμος εξαρτάται τότε από τους αφηγητές του, αλλά για λίγο καιρό και όχι πλήρως, ποτέ δεν βγαίνουμε εντελώς από τη σκιά, οι άλλοι ποτέ δεν τελειώνουν, και πάντα υπάρχει κάποιος για τον οποίο κλείνουμε μέσα μας ένα μυστήριο. (…) συμβαίνουν τόσα πράγματα που δεν τα αντιλαμβάνεται και δεν τα θυμάται κανείς, ή όλα ξεχνιούνται και παραγράφονται. Και πόσο λίγα είναι αυτά που μένουν τελικά από κάθε άτομο μέσα στον άχρηστο χρόνο σαν το ολισθηρό χιόνι, για πόσο λίγα υπάρχει απόδειξη, κι από αυτά τα λίγα που μένουν τόσα αποσιωπούνται, κι από αυτά που δεν αποσιωπούνται μόνο ένα ελάχιστο μέρος μένει μετά στη μνήμη, και για λίγο καιρό: ενόσω οδεύουμε αργά προς την εξάλειψή μας μόνο και μόνο για να περάσουμε στην πλάτη ή στην πίσω πλευρά αυτού του χρόνου, όπου δεν μπορεί πια κανείς να συνεχίσει να σκέφτεται ούτε να αποχαιρετά. “Αντίο γέλια και αντίο αδικίες. Δεν θα σας ξαναδώ, ούτε κι εσείς θα με ξαναδείτε. Και αντίο φλόγα, αντίο αναμνήσεις”.]...
[Javier Marías, Αύριο στη μάχη να με σκεφτείς. Μτφρ. Βιβή Φωτοπούλου, εκδ. Σέλας ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου