ΚΟΥΡΑΣΗ ΚΑΙ ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Υπάρχει μια κούραση. Ατομική, συλλογική, δεν ξέρω. Ο καθένας τη βιώνει διαφορετικά ανάλογα με το μετερίζι της ιδεολογίας του, τη διαχείριση του χρόνου του εφόσον υπάρχει εκτός της εργασίας του χρόνος και επιλέγει να τον διαχειριστεί, τις αναζητήσεις του -αν έχει-, τους κατά καιρούς στόχους και οράματά του -αν υπάρχουν ακόμα σ’ αυτή τη χώρα κυνηγοί οραμάτων. Σκόρπιες σκέψεις. Για να συνδέσεις μέσω της γραφής τον κατακερματισμό των ιδεών και την απραξία της καθημερινότητας όταν ανακαλύπτεις ότι η ζωή συμπιέζεται αφόρητα από περιορισμένο χώρο δράσης, στα όρια του κοινώς αποδεκτού, του παραδεκτού, της επανάληψης. Ίσα-ίσα να τελειώσεις τις υποχρεώσεις σου και να βουλιάξεις σε οτιδήποτε μπορεί να σε κάνει να ξεχαστείς και να σε απαλλάξει προσωρινά από την μέγγενη των προβλημάτων σου.

Να βρεις έστω και απειροελάχιστο χρόνο να λείψεις για λίγο. Να προσποιηθείς ότι δεν υπάρχουν. Να προσποιηθείς ότι δεν υπάρχεις. Είναι απαραίτητο να το κάνεις κι ο καθένας για εντελώς διαφορετικούς λόγους το κάνει. Μερικές φορές η άπνοια προετοιμάζει τους πιο ισχυρούς ανέμους. Αρκεί να μη χάσει το πι της και γίνει άνοια. Ή παράνοια. Είναι λεπτές οι ισορροπίες και το σχοινί πολύ καλά τεντωμένο. Γι’ αυτό κάποιοι επιμένουμε να γράφουμε. Έστω κι έτσι. Γιατί θέλουμε να διατηρούμε σε μια στοιχειώδη φόρμα το νου μας. Περπατώντας, όχι τρέχοντας. Με την αθροιστική κούραση της μέρας και το ξενυχτισμένο, ομιχλώδες βλέμμα της ψυχής. Σαν αυτό το αφηρημένο καλοκαίρι που κάνει ακόμα προθέρμανση. Αλλά γιατί να μας φταίει πάντα ο καιρός;

Stavronia