Πέμπτη 19 Ιουνίου 2014

ΧΤΕΣ ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ

Στις μύτες το καλοκαίρι. Εισέρχεται σα 
γνώριμο φάντασμα. Τρομαγμένο. 
Απ’ τους νέους ενοίκους του σπιτιού του. 
Τους αναγνωρίζει αν και του είναι ολότελα ξένοι. Ίσως όπως θ’ αναγνώριζε ένας νεκρός οικεία πρόσωπα και πράγματα αλλά δε θα μπορούσε να τ’ αγγίξει. Θα’ νιωθε τη ζωή σαν ολόγραμμα. Μόνο με δανεική μνήμη θα θυμόταν ότι ήταν ανατρεπτική και πολλές φορές κουραστική. Φωτογραφία μιας απ’ τις άπειρες πραγματικότητες. Αδιανόητη γι’ αυτό θαυμαστή. Όμως ένα συνετό φάντασμα αδυνατεί να πιστέψει στις διαχωριστικές γραμμές των κόσμων. Στο οριστικό. Αλλιώς δε θα ήταν εδώ. Δε θα κλείδωνε στο κελάρι το χειμώνα. Ούτε θα επαναπαυόταν στη νάρκη του. Θέλησε λοιπόν να παίξει λίγο. Με τους ανθρώπους.
Με το μόνο είδος πάνω στην κουκίδα του σύμπαντος που μόνο όταν επιμένει να αποτυγχάνει αποκτά υπόσταση. Σαν μια σταγόνα βροχή που πέφτει πάνω στη θάλασσα. Σαν τη σημερινή, μεσημεριανή αστοχία του καιρού. Μαζεύτηκαν όπως όπως πετσέτες και ψάθες γιατί τέτοια συνωμοσία μεταξύ ουρανού και γης είναι σπάνιο φαινόμενο αυτήν την εποχή.
Μόνο τα πόδια μου πρόλαβα να κρύψω στην άμμο. Κι όμως, η βρεγμένη απ’ τη βροχή θάλασσα από παιδί μού φαινόταν η πιο αλλόκοτη εικόνα τοπίου. Υπερίσχυσε η λογική. Έφυγα για να μη βραχώ. Κι έχασα ένα υπέροχο μπάνιο!



Stavronia

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου