ΜΟΥΝΤΙΑΛ ΚΑΙ ΑΓΓΕΛΟΚΡΟΥΣΜΑΤΑ

Είναι η εποχή που βγαίνουν όλα τα αγγελοκρούσματα και οι παράνοιες στην επιφάνεια. Τόσο φως σ’ ένα τόσο σκοτεινιασμένο τοπίο ζωής θέλει αργές και μικρές δόσεις όπως ο αφυδατωμένος που πρέπει να πίνει γουλιά γουλιά το νερό για να ενυδατωθεί. 

Με ρέγουλα, να μην τον πειράξει.

Άσε που έχουμε πνιγεί στις γιγαντο-οθόνες που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια στις αυλές των καφενείων, στις πλατείες, στα μπαλκόνια. Καθημερινά στη σελίδα αναζήτησης της Google εναλλάσσονται animations που αφορούν το Μουντιάλ.
Στα γήπεδα του κόσμου η Ελλάδα αναστενάζει. Όχι άδικα. Μετά το θρίαμβο του 2004 και την προσπάθειά μας, έστω κι αν δε στέφθηκε με επιτυχία το 2010, έχουμε μια ακόμα ευκαιρία. Άλλη ευκαιρία όμως αυτή. Αφορά το σύμπαν του ποδοσφαίρου. Αφορά τους φιλάθλους. Δυστυχώς αφορά και τους οπαδούς αν και προτιμώ τους πρώτους απ’ τους δεύτερους παρόλο που δεν παρακολουθώ. Οπότε ούτε κρίνω ούτε ζητωκραυγάζω ούτε συμπάσχω. Ξώφαλτσα μ’ αγγίζουν όλα αυτά. Χωρίς πάντως να υποτιμώ  το πνεύμα του συλλογικού ενθουσιασμού που σχεδόν πάντα πυροδοτείται από δίψα δικαίωσης για τη χαμένη εθνική υπερηφάνεια και το στραπατσαρισμένο πάλαι ποτέ μεγαλείο της φυλής μας. Για το γόητρό μας εν τέλει. Μονοδιάστατη άποψη αλλά αληθής. Έτσι νιώθουμε οι περισσότεροι. 

Οι υπόλοιποι διαπραγματευόμαστε με το σκοτάδι, το φως, την ισορροπημένη τρέλα μας, την ανισόρροπη λογική μας. Σκάβουμε μέσα μας και βγάζουμε θησαυρούς και σκουπίδια. Άλλο παιχνίδι αυτό. Χωρίς προκρίσεις και έπαθλα. Συνεχίζουμε. Αρτιμελείς ή ακρωτηριασμένοι. Στις ακτές των αισθημάτων και των συναισθημάτων μας.
Ακτή Ελεφαντοστού (εξωτικός, τυραννισμένος τόπος συν το δράμα της οικογένειας του ποδοσφαιριστή Τουρέ ) – Εθνική Ελλάδας. 

Σήμερα το βράδυ στις 11. Καλή μας επιτυχία!

Stavronia