Τελευταία Κυριακή του Αυγούστου. Το νησί απο-φορτίζεται σιγά σιγά. Αποσυμπιέζεται από το βάρος των σωμάτων, των φωνών, των μετακινήσεων, των λεηλασιών. Αδηφάγα ακόμα τα μάτια στο λιμάνι αχνίζουν κάτω από πολύχρωμα καπέλα όσες εικόνες διέσωσαν, ακρογιαλιές, δειλινά με μια πινελιά θλίψης, έτσι, γιατί ό,τι αρχίζει ωραία τελειώνει με πόνο -ισχύει άραγε και το αντίστροφο;-, γιατί η ζωγραφιά της ζωής και του ταξιδιού αν δεν περιέχει αυτή την πινελιά δε λέγεται ζωή και ταξίδι, γιατί η oμορφιά τελικά δεν είναι λάφυρο του βλέμματος αλλά αποθησαύρισμα των παθών της ψυχής.Βγαίνω έξω από το σπίτι και βλέπω στα σκαλιά ένα κοριτσάκι, εφτά- οχτώ χρονών, καστανόξανθο νεραϊδάκι, να παίζει με τις γάτες. Με κοιτάει ανιχνευτικά και φοβισμένα. Της πιάνω κουβέντα:
-Εσύ είσαι που ξαναβάφτισες τις γάτες; της λέω τάχα μου αυστηρά.
Σμίγει τα φρύδια της για δυο δευτερόλεπτα κι ύστερα ξεθαρρεύει, σκάει στα γέλια και μου μιλάει:
-Αυτός είναι ο Ντιέγκο (πρώην Τζίντζερ λέω μέσα μου) αυτή η...(πρώην...ξαναλέω) και πάει γατολέγοντας.
Να μια αληθινή αλλαγή σκέφτομαι: Τα παιδιά μπορούν να ξαναβαφτίσουν τις γάτες, τους σκύλους, τους ανθρώπους, τα στοιχειά, τα τέρατα, τους φόβους τους, τον ξύλινο δάσκαλο, το άθλιο σχολείο τους...
Κι αν όλα ξαναβαπτιστούν -πού ξέρεις;- μπορεί και ν' αλλάξουν.
Βυθίζομαι στα δικά μου, τη χαιρετάω και κάνω να φύγω. Ξαφνικά την ακούω να μου φωνάζει:
-Εμείς θα φύγουμε αύριο με το καράβι και θα πάμε στο πραγματικό μας σπίτι στην Αθήνα.
Εσένα πού είναι το πραγματικό σου σπίτι;
-Εδώ, της απαντάω αστόχαστα.
-Όχι, το πραγματικό, πραγματικό σου σπίτι, επιμένει.
Σκέφτομαι ότι δεν πιστεύει ότι μένω εδώ, για εκείνη το καλοκαιρινό σπίτι δεν είναι ένα πραγματικό σπίτι.
-Δεν είμαι σίγουρη πού ακριβώς είναι αλλά του χρόνου που θα ξανάρθεις μπορεί να ξέρω και τότε θα σου πω.
Με κοιτάει σα να βλέπει κάτι παράξενο πάνω μου, συνέρχεται γρήγορα, με αγνοεί και σοφά ξαναπιάνει την κουβέντα με τα γατιά.
Βγαίνω στο πλακόστρωτο και χαμογελάω χωρίς λόγο...
Χαριτωμένο!
ΑπάντησηΔιαγραφή